Mantelzorgers vinden hun taken steeds zwaarder

Mantelzorgers vinden hun taken dit jaar zwaarder dan een jaar geleden. Dat is een van de uitkomsten van een rapport van Frido Kraanen van PGGM&CO. 

De ledenorganisatie van PGGM maakt dat op uit de bevindingen van de jaarlijkse enquête over mantelzorg. Ongeveer 3.500 mensen hebben de enquête ingevuld. In 2014 werd de mantelzorg ook al als “zwaarder” opgevat. In twee jaar tijd is het percentage van mantelzorgers die hun taak als een belasting ervaart gegroeid van 19 naar 27 procent. De verantwoordelijkheid voor de langdurige zorg is begin 2015 voor een groot deel verschoven van het Rijk naar de gemeenten. Ook steeds vaker wordt er beroep gedaan op vrienden en familie zodat mensen langer thuis kunnen wonen. (Bron: Trouw)

Ik word heel verdrietig van de uitkomst van dit onderzoek. Verdrietig, maar ook zo enorm kwaad! Vind je het gek dat mantelzorgen zwaarder is geworden!  Het wordt met name zwaarder door de enorme bureaucratie, de meest idiote regelgeving en het scheve, ontwrichtende beleid van onze overheid als het om de Zorg gaat.

Wie zou het volhouden, als je tijdens het zorgen voor een dierbare steeds gelazer hebt met verschillende instanties en constant druk of angst voelt dat je iets fout doet en meteen als fraudeur wordt neergezet?

Wie zou niet gek worden, als na een keukentafelgesprek blijkt dat er een verslag is opgemaakt dat van geen kanten klopt – maar ook niet aangepast kan/mag worden?

Wie zou niet overspannen raken, als na 9 maanden je PGB budget nog steeds niet klopt?

Wie zou niet gek worden als je temidden van de hierboven genoemde zaken ook al met de zorgplannen voor 2016 bezig moet zijn, omdat anders de chaos al helemaal niet meer te overzien is, mocht de herindicatie voor het nieuwe jaar niet perfect ingevuld zijn?

Wie zou er dan nog fut hebben om – ondanks alle problemen –  toch nog die stapels formulieren voor mentorschap en bewindvoering in te vullen? Wil je dat überhaupt nog wel doen, na alle ellende waar je tegenaan liep? Trek je dat nog?

Laatst vroeg mijn 12 jarige zoon: “Wat is eigenlijk participatie, mam?” Ik floepte er meteen uit: “Dat is een ander woord voor zoek het even lekker zelf uit!” Want zo zie ik het met onze terugtrekkende overheid, een voortdurend blunderende staatssecretaris, een lawine aan bureaucratie en een met de rug tegen de muur gezette mantelzorger die door dat wanbeleid niet of nauwelijks toekomt aan hetgeen van hem verwacht wordt: ZORGEN!