Gibbus Scoliose, het klinkt als een mooie toverspreuk. Maar helaas is het niet zo mooi. Gibbus is een bochel. Denk maar aan Quasimodo. Scoliose is een vergroeiing van de wervelkolom. Mirthe heeft van beide last. Een paar weken geleden hadden wij een afspraak in VUmc te Amsterdam. Met de arts zouden we bespreken wat we aan de gevolgen zijn van deze ‘spreuk’. We dachten dat we met 2 uurtjes wel weg konden, maar helaas werden het er meer.
Klaar voor vertrek
Om 08.45 uur stonden we klaar om naar Amsterdam te rijden. Om 10.00 uur hadden we pas de afspraak, maar we moesten nog een pasje laten maken voor onze verzameling.
Wachten tot het pasje klaar is.
Iets na 10.00 uur werden we geholpen. We hebben eerst gesproken over Mirthes achtergrond. Hoe het nu gaat en onze vraag: “Wat doen we met spasmes en hoe erg is de scoliose?”
Mirthes spieren in armen en benen werden bewogen door de assistent. Mirthe deed het supergoed!! Wat heel mooi was dat ze het toeliet dat we haar op haar buik legden. Ze bleef zelfs heel ontspannen liggen. Dat hebben we meteen vastgelegd!
Wat ligt ze ontspannen, trots!
Na alle onderzoeken had de assistent overleg met de arts.
Conclusie:
De toverspreuk heeft voor nu niet veel schade aangericht.
Als Mirthe zit lijkt het erger dan het is. Voor nu is het belangrijk dat er een foto gemaakt wordt, dat we over een jaar terugkomen en dat Mirthe een nieuwe rolstoel krijgt.
De assistent is meteen gaan bellen of wij dezelfde dag nog terecht konden voor de foto. Het was inmiddels 12.00 uur en de radiologie was net met lunch. De assistent kreeg niemand te pakken. Met een briefje in de hand voorzien van naam en telefoonnummer door de assistent zijn we naar de afdeling gelopen.
“Mevrouw, u moet hier niet zijn maar bij de andere afdeling aan de overkant van de straat.” Na wat heen-en-weer-gebel met de assistent en de secretaresse waren we nog niet verder. De assistente kwam naar de afdeling en vertelde ons dat we om 15.30 uur terecht konden. We mochten kiezen: of terugkomen of wachten. Dan maar 2,5 uurtjes wachten. Het was inmiddels 12.30 uur. Alleen voor een foto op en neer naar Amsterdam zagen wij niet zitten.
We zijn even wat we gaan eten. Want na een twee uur durende afspraak hadden we wel trek. Daarna een heerlijke wandeling gemaakt in het bos dat vlakbij het ziekenhuis ligt. Wat heeft Mirthe genoten.
Even een onderonsje met papa.
Om 15.30 uur konden wij eindelijk terecht bij Radiologie. De eerste foto van onze kleine Quasimodo ging goed. Maar voor de tweede foto moest ze in een houding liggen die niet fijn was. De zusters lieten het niet toe dat ik haar zelf in de houding legde. Dus een kleine meid volledig over haar toeren. Gelukkig was de foto snel gemaakt. Na even getroost te hebben konden we eindelijk terug.Wat was dat een lange dag zeg! Wat had ik graag een toverspreuk gehad om het allemaal te versnellen. Om even Mirthe te verlossen van pijn en verdriet. Maar helaas, zo’n toverspreuk zit er voor ons niet in.
Dit bericht heeft 0 reacties