Spijbelen #mantelzorg

Spijbelen…
Zo voelt het. Terwijl de afspraak om elke woensdag naar papa te gaan een eenzijdige is.
Papa weet van niets. Of ik nou elke dag of een keer per week.
Maar toch heb ik het gevoel dat ik vandaag iets doe dat eigenlijk niet mag.
Maar ik doe het toch. Omdat ik niet wil. Omdat de zon trekt. Omdat een dag met niets hoeven nodig is.
Ik weet dat het goed is voor mij. Ik moet even een dag bijtanken. Veel werk de afgelopen weken. En er komt nog meer. Veel van alles. Ik heb soms van die dagen.
En misschien is het ook beter voor papa. Als ik met tegenzin of eigenlijk al over mijn grens bij hem kom, pakt dat meestal niet goed uit.
En ik weet ook dat papa als hij het nog wel zou snappen zou zeggen dat het goed is. “Het is fijn als je komt, maar het moet wel kunnen”. Zoiets.
Maar toch. Er knaagt een verdrietje. Er is een klein stemmetje.
Soms is het ingewikkeld. Zorgen voor mijn Alzheimer papa en voor mezelf.

P.s. Dit stukje is niet bedoeld om sneu te doen. Maar om te delen dat ook dit erbij hoort.