De wondere wereld van miMakker Sophie: ‘zonder neus’

Steeds vaker herkennen bewoners mij, Gerja, zonder de rode neus toch als de clown. Wonderlijk, want er zijn nog steeds verzorgenden die volledig verbaasd zijn wanneer ik vertel miMakker Sophie te zijn.

Het is even over acht in de ochtend wanneer ik de autosleutels van de bedrijfsauto achter de balie van het Serviceloket pak. Ik zie Mieke al met haar jas aan alleen beneden. Ze maakt een wat verwarde indruk. Mieke is één van de jongere mensen met dementie, op haar verzoek noem ik haar bij haar voornaam. Op het moment dat ze mij ziet, wens ik haar met een glimlach een goedemorgen. “Jij ook goedemorgen”, antwoordt ze opgewekt.

“Hé, je hebt je neus niet op”, merkt ze op en legt hierbij haar vingers rond haar eigen neus. Ik zeg dat dit klopt, want ik ga naar een andere locatie. “Ik kan me voorstellen dat je wel eens wat anders wilt”, is hierop haar reactie. “Zeg, als ik naar de Hoofdstraat wil, welke lift moet in dan nemen?” vraagt ze me dan. Wanneer ik antwoord dat het niet uitmaakt, zie ik haar vertwijfeld kijken. Ik ben niet echt duidelijk geweest voor haar. “De rechtse gaat het snelst!”, verbeter ik snel mijn antwoord. Vragend kijkt ze me aan op welke knop ze moet drukken. “De middelste”, zeg ik. De lift gaat open en ze stapt in. “En dan nummer twee”, leg ik haar uit. En net voordat de liftdeur dicht gaat, hoor ik nog: “Dank je wel!”

Jij ook bedankt Mieke, voor zo’n mooie start van de dag.

Gerja