Wat me op de been houdt: de hond uitlaten

Ik vraag me af hoeveel mensen een hond hebben als een excuus om het huis uit te gaan. Ik denk niet dat mijn vrouw beseft dat ik de hond gebruik om te ontsnappen. Ik hoop dat ze dat niet beseft. Ik ben er vrij zeker van dat het de enige reden is dat we nog getrouwd zijn. Als ik die twintig minuten niet had, weet ik niet wat voor domme dingen ik zou zeggen of doen.

Het is maar goed dat mijn vrouw nooit afstand zou doen van de hond. Na de diagnose van mijn vrouw zouden we hem zeker niet geadopteerd hebben. Honden zijn veel werk en na de diagnose zijn we allebei nogal overweldigd door alles. Maar de hond is er al, dus hij blijft.

Als ik me gefrustreerd voel, ga ik wandelen en neem ik de hond mee. Voor de diagnose deed ik dat bijna nooit, maar nu dit allemaal speelt heb ik iets in me … iets dat eruit moet. Iets dat ik kwijt moet.

Je hoort en leest vaak dat wandelen goed is voor je lichaam en je mentale gezondheid. Als je tijd in de natuur doorbrengt functioneer je beter, en je ontspant. Voor mij werkt het.

De wetenschap dat ik even naar buiten kan met de hond en wat tijd met mijn harige vriendje kan doorbrengen, maakt dat ik iets makkelijker door de frustraties van de dag kom.

Daarbij komt dat hij ons vaak aan het lachen maakt.