Top 20 – nummer 9: Mantelzorgen tot de emmer overloopt

We zitten inmiddels bij de laatste tien van onze zomerserie “Mantelzorgelijk Blog top 20”. Alle artikelen die je de komende tijd tegenkomt zijn tienduizenden keren gelezen en gedeeld. Dit stuk van Marjolijn bijvoorbeeld, over de enorme extra belasting die mantelzorgen met zich meeneemt. Doe alsjeblieft niet alsof dat normaal is.

Een jaar na de veranderingen in de zorg, waarin van iedereen verwacht wordt om te participeren, valt me op dat bij zo’n beetje alle mantelzorgers het emmertje begint over te lopen. Laat ik nou steeds denken dat het aan mij en mijn zussen lag? We houden ons flink want zoals de omstanders zeggen: “Het valt toch nog allemaal wel mee met je vader?” Je moest eens weten hoe je door dit soort opmerkingen de pest in krijgt. En ondertussen almaar je grenzen verleggen want zorgen voor je ouders of kinderen is zo “normaal’. Dat doe je toch gewoon voor elkaar?

Ga er maar aan staan, denk ik dan. Alle zorg tussen neus en lippen door doen, want er moet gewoon brood op de plank komen. Wat zou je al niet gebaat zijn bij bijvoorbeeld dingen kunnen regelen op tijden die jou uitkomen. Maar alles moet altijd gewoon tussen negen en vijf … uhm ik heb toch ook gewoon nog een betaalde baan? Oké, als je voor een werkgever werkt, ‘mag’ je tegenwoordig mantelzorgen, maar alleen met ‘onbetaald’ verlof. Laat dat nou voor velen echt geen haalbare kaart zijn. Nou ben ik een van de vele ZZPers in Nederland. Elk uur dat ik niet werk om te kunnen zorgen, kost mij sowieso geld. Na drie jaar kun je wel uitrekenen wat mijn gezin heeft moeten interen. Maar goed, ik kan toch niet meer zo vaak op vakantie als ik zou willen, want er moet gewoon gezorgd worden. En zo raakt dat emmertje steeds voller…

Je schuldig voelen omdat je twee dagen niet bij je vader bent geweest, omdat je het te druk hebt met werk en gezin. Het liefst zijn telefoontjes niet willen beantwoorden omdat het steeds weer over hetzelfde onderwerp gaat. In je bed willen blijven liggen ‘s morgens, met je kussen over je hoofd omdat het “weer zo’n dag” dreigt te worden. Het gevoel hebben dat de emmer overloopt en je elk moment kunt instorten. De zorg voor je vader eigenlijk het liefst niet meer willen en kunnen dragen. Dat gevoel dat je er helemaal doorheen zit en eigenlijk ook dat je er helemaal klaar mee bent.

Er zijn inmiddels veel instanties die activiteiten organiseren voor mantelzorgers. Om ze te ‘ontstressen’. Dus dan denkt zo’ n mantelzorg steunpunt je waarschijnlijk een plezier te doen met het organiseren van activiteiten ter ontspanning, maar jeetje.. Ik zou werkelijk niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen. En heel eerlijk, ik zou liever wat meer  vrije tijd doorbrengen met mijn man of een vriendin. Dat zie ik als ontspanning.

Ik zou liever hulp krijgen bij bepaalde zaken die ons ontzorgen bij de hulp, die wij mijn vader bieden. Neem nou die hele bureaucratie bij alle instanties waar ik het afgelopen jaar mee te maken heb gekregen. Soms duurt het weken voor ik überhaupt antwoord krijg op vragen die ik stel. Als ik dat al krijg. Maar intussen ben je uren kwijt om achter bepaalde antwoorden te komen. Tijd die juist zo belangrijk is om eens iets anders te doen dan zorgen. Tijd om af en toe wel aan jezelf toe te komen.

Ik wil echt niet zeuren of klagen, maar wat zou het al schelen als  iedereen nu eens ophoudt met te doen of mantelzorgen zo normaal is. Zorgen voor elkaar wel – maar als die zorg ineens een dagtaak gaat worden is het dat in mijn ogen niet. Het is zwaar en het kost bij heel veel mantelzorgers die ik ken veel meer dan ze lief is!