Op reis naar Bali #zorgintensiefkind #autisme

Elke keer als we plannen maken om een lange reis te maken met het vliegtuig denken we aan alles wat er zou kunnen gebeuren. Ik weet van veel ouders die bij de gedachte wat er onderweg allemaal zou kunnen gebeuren al afzien van een lange reis.
Voor ons ligt het een beetje anders. Mijn vrouw is van oorsprong Indonesische en alle familie woont op Bali. Omdat wij het heel belangrijk vinden dat de kinderen hun opa en oma kennen en alle ooms en tantes, neefjes en nichtjes gaan wij toch de uitdaging aan.
Cruciaal is de voorbereiding. Natuurlijk kan er van alles gebeuren maar ik heb geleerd dat het geen zin heeft om alle scenario’s voor te bereiden. Alleen het scenario waarin alles normaal verloopt.
Enkele weken voor vertrek beginnen we met Christy te praten over dat we naar opa en oma gaan. Automatisch komen dan de vragen: Met het vliegtuig? Waar gaan we slapen? Mag knuffel mee? Gaan we met KLM? ( dat weet ze omdat papa bij KLM werkt :) ) en zo komen er in de loop van de week veel vragen die je makkelijk kunt beantwoorden. Dit geeft al veel rust. Wij beginnen altijd laat met de koffers in te pakken. Ingepakte koffers die klaar staan maken Christy onrustig. Bovendien wil ze dan altijd de kleren aan die al ingepakt zijn.
Op de dag van vertrek proberen we zoveel mogelijk de normale structuur van de dag vast te houden. Het gewone ritueel staat op de pictokaart. Opstaan, douchen, tandenpoetsen, aankleden, ontbijten enz. Omdat de vlucht naar Bali ‘s avonds om negen uur vertrekt zorgen we altijd voor wat vertier gedurende de dag. Zo gaat de dag snel om en is er weinig tijd om je ergens druk over te maken.
Ik check altijd via internet in. Op de website van de luchtvaartmaatschappij staat altijd een seatplan. Zo kun je al van te voren aan Christy laten zien waar we gaan zitten. Een rijtje van vier in het midden. Eerst mama, dan Christy, dan papa en dan grote zus Nora. Tussen papa en mama in geeft alweer wat rust.
Dan gaan we weer met een picto/foto kaart de reis doornemen. We gaan met de auto naar Schiphol – Op Schiphol brengen we de koffers weg, die gaat iemand in ons vliegtuig doen, op Bali krijgen we ze dan weer terug. Dan gaan we naar de security, die kijken even in onze koffer, en dan mag je door een poortje lopen (niet Christy’s favoriet). In tegenstelling tot wat ik veel hoor heeft Christy niet zo heel veel last van de lange rijen. Net als elke kind vraagt ze wel “duurt het nog lang?” Op Schiphol gaan we even wat eten en dan naar het vliegtuig. Weet je nog welke rij we zitten Christy? Ja, 21 d e f g.
Het opstijgen en het geluid van het vliegtuig vindt Christy ( gelukkig) prachtig. Net als turbulentie, geen probleem voor Christy, nee leuk zelfs ha ha ha ha. Hoe bijzonder is dat.
De reis naar Bali bestaat uit twee delen, eerst 12,5 uur naar Singapore. Dus op de pictokaart staat een foto van Singapore Airport, na 45 minuten vliegen we weer verder de laatste 2 uur naar Bali. Van te voren weten we wie er op ons staan de wachten en dat geeft Christy een fijn gevoel. Tijdens de reis naar Singapore valt Christy, al dan niet met Melatonine, op een gegeven moment in slaap.
Wij zijn nu vier keer naar Bali gevlogen met Christy en het gaat steeds beter. Op de terugreis viel Christy snel in slaap. Na ongeveer vijf uur werd ze wakker. Ze keek om zich heen en raakte een beetje in paniek. Ze had even geen idee waar ze was en wilde eruit. En dan is het belangrijk om als ouders rustig te blijven. Met nog 7 uur te gaan werd dat wel even aanpoten. Het is een nachtvlucht en je wilt andere passagiers niet tot last zijn. Dus door haar zeven uur lang bezig te houden met spelletjes e.d. is het uiteindelijk goed gekomen. Uiteraard zaten er wel wat passagiers geïrriteerd te kijken maar daar ben je als ouder van een autistisch kind immuun voor. En op een doosje zakdoekjes na, die door het vliegtuig vloog en op schoot bij een mevrouw terecht kwam, is het allemaal goed gekomen. Ik werk op de afdeling klachten van de KLM en heb toen ik weer terug op kantoor was toch even gekeken of er nog klacht waren over vlucht KL836 … Gelukkig niet ………..
Het is natuurlijk voor ieder kind anders maar de omschreven aanpak werkt voor ons het best. Reizen met autistische kinderen blijft altijd een uitdaging. Ik zeg: Ga de uitdaging aan.
Het project wat ik gestart ben heeft tot doel om iedereen die met een reis te maken heeft, van reserveringen tot bemanning, meer kennis krijgt van autisme. Dit zal het reizen met autisme hopelijk aangenamer maken voor iedereen.