Om de hoek – gastblog van miMakker Sophie

Helemaal in tranen tref ik, Gerja, mevrouw Trom aan. Ik ga naast haar zitten. Tussen de tranen door vertelt mevrouw dat ze gepest wordt. Ze kan er niet meer tegen. Ze vraagt me de politie te bellen, want die zijn de enige die er volgens haar wat aan kunnen doen. Haar verdriet gaat me aan het hart, ik wil haar helpen. Mevrouw is echter ontroostbaar en met een onbevredigend gevoel verlaat ik de huiskamer.

Ruim een uur later stapt miMakker Sophie dezelfde kamer binnen. Mevrouw Trom zit er niet meer. Sophie gaat op zoek en ontdekt haar in haar appartement. De voordeur staat wagenwijd open. Sophie ziet mevrouw in haar stoel bij het raam zitten, ze huilt nog steeds.

Sophie blijft in de deuropening staan, ze laat haar schouders hangen en kijkt treurig. Mevrouw ziet haar staan en met een betraand gezicht vraagt ze: “Is het niet goed?” Sophie schudt verdrietig haar hoofd. “Kom maar binnen hoor,” zegt mevrouw. Ze is opgehouden met huilen en vraagt bezorgd aan Sophie wat er is. Sophie haalt haar schouders op, ze weet het niet. Mevrouw Trom is er stil van. Maar ineens kijkt ze op en vertelt dat haar man pas is overleden en dat zij daarom zo verdrietig is. Nu is Sophie er stil van. Samen zitten ze stilzwijgend naast elkaar.

“Waar woon je?” wil mevrouw vervolgens weten. “Om de hoek,”antwoordt Sophie. Dat is dichtbij vindt mevrouw. “Moet je niet naar school?” Sophie knikt en vraagt haar het niet aan de juf te vertellen. Op mevrouw haar gezicht verschijnt een glimlach en ze belooft Sophie niets tegen de juf te zeggen.

Met een lach op haar gezicht zegt ze Sophie goedendag. Haar verdriet is nog niet weg, maar wat Gerja niet lukte, kon Sophie wel. Het lukte Sophie, zonder plan, zonder iets te willen, mevrouw even op andere gedachten te brengen. En met een heel ander gevoel verlaat ik nu de kamer.

Gerja