Ineens helemaal niets meer #mantelzorgverhaal

Jarenlang heeft Danspeter (echte naam bij de redactie bekend) voor zijn vader gezorgd. Eerst thuis, toen in het verzorgingshuis. Maar op een dag wilde vader niet meer. Hij koos voor een andere bewindvoerder. Lees in dit hartverscheurende verhaal hoe het contact tussen vader en zoon totaal veranderde…

Mijn vader woont in een verzorgingshuis. Geweldig, zou je zeggen, dan kun je even een stapje terug doen! Niets is echter minder waar, want het woord “verzorgen” heeft slechts een beperkte houdbaarheid in de zorg tegenwoordig. Door bezuinigingen en personeel tekort blijft de mantelzorger cruciaal in de zorg.

Er wordt verwacht dat deze regelmatig schoonmaakt, de koelkast uit ruimt, of regelt dat de was wordt gedaan. Ook andere zaken, zoals de financiën en aankopen die de bewoner zelf niet kan doen liggen nog op de schouders van de mantelzorger. In het geval van mijn vader uitte dat zich dat bijvoorbeeld  in een speciale kleur opwindwekker zoeken voor hem  (die ook nog eens geijkt diende te zijn), zodat hij een dagelijkse herinnering kon zetten om bepaalde dingen te doen.  Denk daarbij aan tanden poetsen, medicijnen of de afspraak met iemand. Zoek tegenwoordig maar eens naar zo’n wekker!

Een smartphone had dan uitkomst kunnen bieden, ware het niet dat hij geen notie heeft van deze techniek. Regelmatig had hij dit soort specifieke vragen, en altijd wist ik er wel een passende oplossing voor te bedenken. Ik bleef  ondanks zijn buitengewone interesse in alles wat met Marten Toonder te maken had, en een verminderde interesse in mij persoonlijk steeds de kooltjes uit het vuur halen.

Blijven zorgen

Als er een hoogoplopend dispuut tussen hem en de verzorging ontstaat over “miscommunicatie” bemiddel ik om de gemoederen te bedaren.

De diefstal van zijn iPad – die hij zo graag wilde hebben uit nieuwsgierigheid – loste ik voor hem op. Geduldig legde ik hem uit dat een printer geen kapstok is, en dat je hem niet moet laten uitdrogen.

We namen hem mee uit naar plekken die hij interessant vond, zorgden voor vervoer waarin zijn volledig verbouwde rollator ( soort rijdend kantoor met lampjes) mee kon.

Als zijn kunstgebit begint te rammelen omdat hij hem vergeten was uit te doen in het MRI apparaat regel ik een dagje Den Haag naar zijn oude tandarts, en later zelfs een nieuw gebit.

Twee verhuizingen werden door mij volledig geregeld, en ook het vinden van passende woonruimte werd door mij gedaan.

Het eraf halen van alle lijm die op de muren deuren en kozijnen zat, de vele schroeven die als “ haakje” dienden, en het opruimen en verkopen  van de drie koelkasten en veertien (!) kasten in zijn aanleunwoning nam ik allemaal voor lief.

Bewindvoerder

Ik deed al deze  dingen sinds 2005 geheel vrijwillig voor hem, en ik was bovendien in 2014  op zijn verzoek aangewezen als bewindvoerder. In 2013 heb ik hem zelfs nog gereanimeerd.

Mijn vader was heel blij en toonde af en toe vol trots dat zijn zoon dat allemaal voor hem wilde doen.

Drie jaar geleden veranderde dit sentiment  ineens. Mijn vader had via-via iemand ontmoet, en die wilde wel zijn administratie zonder afgegeven onderbewindstelling gaan doen voor hem. Daar was ik het natuurlijk niet mee eens, want wat waren de bedoelingen van deze man?  Bovendien zou hij natuurlijk niet, zoals ik wel steeds deed, op zoek gaan naar dat “lila bankstel”  dat natuurlijk nergens te vinden is.

Het laatste wat ik van hem zag

Echter mijn vader zette onder druk van deze man door, en begon zijn hele omgeving in te zetten om mij onder druk te zetten het bewind op te geven.  Ik, evenals mijn vrouw, kreeg briefjes van volslagen onbekenden, werd gebeld door de dominee, welzijnswerkers, buurvrouwen, de bakker om de hoek, en wie nog meer! Gelukkig kan overzetten van bewind  niet zonder tussenkomst van de rechtbank, dus een “ zaak” volgde waarin door de aspirant bewindvoerder behoorlijk met modder werd gegooid.  Mijn vader tekende werkelijk alles wat deze man hem onder de neus schoof zonder naar de beschuldigende inhoud te kijken.

Aan het einde van de zitting maakte mijn vader stampij, schreeuwde door de rechtszaal en vond mij maar een grote klootzak.  Dat is het laatste dat ik van hem heb gezien.

Ik ben na jaren van intensieve mantelzorg ineens letterlijk  ‘ persona non grata’ geworden. Alle banden zijn afgesneden. Er is gelukkig  een nieuwe professionele bewindvoerder benoemd, en heel af en toe ontvang ik per abuis nog post voor hem van de belastingdienst ten teken dat hij nog leeft.

Ik viel van intensieve mantelzorg ineens in het ‘niets’, alsof hij er ineens niet meer was…

Ineens geen ’urgente’ verzoeken meer om een bepaald soort pantoffels, of een communicatie probleem met de zorg dat diende opgelost. Ineens geen besprekingen meer, geen handelingsplannen, geen hulp in het huishouden, of problemen met douchen of opstaan om vier uur ‘s morgens die opgelost moesten worden. Helemaal niets meer! Wie het nu allemaal doet is mij een raadsel.

Op 15 kilometer…

Op zich geweldig natuurlijk, de zorgzwaarte werd gereduceerd tot nul. Maar nu zag ik hem ook niet meer, hoorde niets meer van hem en mijn brieven bleven onbeantwoord.

Natuurlijk heb ik mijn eigen leventje, mijn lieve vrouw,  mijn studie en werk en de zorg voor mijn verstandelijk beperkte broer, evenals de gezamelijke zorg voor mijn zoon met extra hulpvraag ook nog.   Druk genoeg, zou je zeggen, maar de wetenschap dat mijn vader nog ergens op 15 kilometer van mij rondloopt en niets meer van ons wil weten knaagt na al die jaren zorg toch wel aan mij…