‘Hoe lang hou ik dit vol? Bericht van radeloze #mantelzorger
Op Mantelzorgelijk ontvangen wij vaak berichten van lezers. Soms een tip, soms een reactie op een van onze blogs maar ook steeds vaker berichten van mantelzorgers die er helemaal door heen zitten. Zoals deze…
“Hoe lang hou ik dit vol? Zaterdag ging ik papa ophalen. Ik belde van tevoren om te voorkomen dat ik moet wachten en gissen waar hij is, want vaak weten ze dat niet. Als ik de lift uitstap zit hij met zijn winterjas aan op de gang, zonder bril, zonder gehoorapparaten. Ik vraag waar die zijn….. beide in losse washandjes gewikkeld met elastiek. Ohohoh…. zien ze dat dan niet? “Kom, laten we uw zomerjas gaan halen”. Als ik de deur opendoe zegt hij dat hij zijn sleutel weer kwijt is, ik hoor weer eens de kraan van de badkamer lopen. Ik wil naar binnen om de kraan dicht te doen en schrik me te pletter! Overal poep, tot op de muren. Met tissues voor mijn mond en kokhalzend begin ik met de wc borstel de vloer te schrobben met de douchekraan op z’n heetst. Na 10 minuten is het klusje geklaard, ik ben flabbergasted! Als ik de deur dicht wil doen komt de chagrijnigste jonge verzorgster van de afdeling, ik zeg dat papa waarschijnlijk een ongelukje heeft gehad en dat ik net de boel heb schoongemaakt. “Daar weet ik niks van, ik ben van de avonddienst” zegt ze bits……. OK……. Ik pak papa’s natte kleren in (hij wast na een ongelukje alles op de hand, met wat weet ik niet) en we gaan naar huis. In de gang kom ik de lieve oudere verzorgster tegen en vertel wat er is gebeurd. “Oh jee, wat vervelend hij heeft mij niks gezegd want dan had ik het schoongemaakt”, kijk zo kan het ook. Ik zeg dat hij nog steeds het incontinentiemateriaal weigert, hij is daar heel helder in. Ze zegt dat we daarvoor wellicht eerst al zijn onderbroeken moeten weghalen. Deze week heeft mijn broer een gesprek met de EVV’er, ik zal het hem doorgeven. Het weer is heerlijk, we eten in de tuin maar papa is mijlenver, hij kijkt door me heen over de tafel, hij kijkt me aan, maar hij ziet me niet. Ik gooi alles snel in de was en in de droger, want na het eten wil hij snel terug. Maar papa, niemand die daar op je wacht, niemand die daar jou echte aandacht geeft. Ik breng hem terug. En blijf een uurtje (was strijken en opbergen), ik zie of hoor niemand van de verzorging. Of toch: bij het weggaan zie ik de bitch en de lieve verzorgster beide voor het beeldscherm van de pc te staren. Papa loopt heen en weer over de gang, heen en weer…. ik moet toch gaan. In de auto dringen dikke tranen door mijn ogen……. ik vind hem zo zielig. Ik vind het vreselijk om hem te moeten achterlaten zo. Hoe lang hou ik dit vol? Ik wil hem weg daar. Maar waarheen?
“
Wil je deze radeloze mantelzorger misschien een tip geven of een hart onder de riem steken, zet dan een reactie onder dit bericht. Er met elkaar over praten helpt!
Meer lezen
Wat een verdrietig verhaal! Ik herken je radeloze gevoel. In plaats van raad te geven deel ik ons verhaal met je. Mijn schoonmoeder verkeerde ooit in een vergelijkbare situatie. Ze werd (geestelijk en later bleek ook lichamelijk) mishandeld in het huis waar ze woonde. Dat huis had ze zelf uitgezocht en wij wisten niet beter of ze wilde daar niet weg en dus hebben we heel lang niets (te weinig) ondernomen. Toen ze daar naar een gesloten afdeling zou moeten hebben we wel heel veel andere huizen bezocht en bekeken. En daarvan beviel 1 instelling ons wel. Maar we bleven geloven in dat je oude bomen niet moet verplanten.
Toen het echter op een enorme crisis uitdraaide en er een ZH-opname met operatie nodig was (door de slechte behandeling/mishandeling) hebben we ter plekke, dus impulsief, besloten dat ze niet meer terug zou gaan. Middels een opname in een zorghotel -ver weg- hebben we de tijd overbrugd tot er in het huis van onze keuze plek was. Op zeer hoge leeftijd waren dat dus 2 verhuizingen en een opname in het ZH. Maar we hebben nooit spijt van dat besluit gehad. Moeder voelde zich op de nieuwe plek meteen thuis en heeft daar nog 6 jaar lang gelukkig geleefd.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
Het is verschrikkelijkan om je ouder (s) op deze manier aan te treffen een ongelukje kan natuurlijk maar ik lees door jou regels heen dat jer problemen ervaart over de bejegening en zorg om en voor jou vader. Dit moet je echt met de betreffende verzorger bespreken en ook met de verantwoordelijke van de afdeling. Dit gaat bij jou steeds meer een bezwaarlijk en ontevreden gevoel geven. Spreek je alsjeblieft uit. Ga in gesprek en deel je zorg met de instelling waar je vader woont. In het ergste geval, hopelijk te vermijden, kun je gebruik maken van de klachtenregeling. Het is ook zeker de moeite waard je te oriënteren naar andere verblijfnogelijkheden voor je vader. Bijvoorbeeld kleinscharig wonen of bij een Herbergier. Ik ben super enthousiast over de Herbergier en hun visie op zorg.