Het komt nooit meer goed #FTD

Midden in de nacht, ongeveer 4 a 5 jaar geleden – we sliepen al apart – stond hij ineens naast mijn bed, trillend, bevend. “Ik voel mij niet goed. Ik moet naar de dokter!” bracht hij uit.
Ik voelde de schrik/paniek bij mij naar boven komen. Oh, dit voelde niet goed.
Alsof ik het al voelde aankomen. En het ergste van alles wist ik binnenin, dit gaat mijn leven beïnvloeden. Het komt nooit meer goed, zelf weet ik niet waaraan het aan lag, waarom ik dit gevoeld had.

Wij wonen in het noorden in een klein dorp en zijn naar een streekziekenhuis gereden, waar een dokterspost was.
Daar zit je dan, midden in de nacht. Wat is er aan de hand, zo`n sterke man en ineens was hij geen sterke man meer.
Eerder een groot kind.
De dienstdoende huisarts heeft hem onderzocht, bloeddruk gemeten, vragen gesteld. Mogelijk hyperventilatie? Hij had angsten, zei hij.
Hij kreeg kalmeringstabletten mee, Diazepam. En de volgende dag contact opnemen met de huisarts.
Dit hebben wij gedaan, de huisarts heeft hem naar een psychiater doorverwezen.
Ik dacht mijn man, HIJ naar een psychiater, nee dit klopt niet.

Na weken, kon hij terecht bij een psychiater, hij kreeg antidepressiva.
Nee, zei mijn gevoel weer, het klopt niet. Er is wat anders aan de hand. Hij is niet depressief.
Ik ben samen met mijn man geweest bij de psychiater, mijn man veegde de vloer met mij aan. Niets deugde aan mij.
Het lag aan mij, niet aan mijn man. Het was verschrikkelijk, ik wilde wegkruipen, weglopen, maar liet mij niet kennen.

Eenmaal thuis was het de hel/horror. Niet te omschrijven, wat er door je heen gaat.
Dan komen de bijwerkingen van de antidepressiva, kijken welke bij je past. Volgepropt met Oxacepam en Zolpidem (slaapmiddel).
Het was al een hel, maar toen begon de hel nog meer open te gaan, alsof de duivel voor je stond.