Een herinnering die ik nooit verloor #reis #jongemantelzorger

Sommige dingen weet ik dus niet meer zo goed, maar andere dingen zijn kraakhelder. Zo ook deze herinnering. Het begon met een oudtante van Maik waar hij een fijne som geld van kreeg om iets te doen ‘nu het nog kon’. Hij wist al snel waar dat heen zou gaan: een trip naar New York. Hij was Europa nog niet uit geweest, en ik ook niet, dus het was echt wel iets bijzonders om te doen. Het plannen was nog wel een hele uitdaging. Hij zat inmiddels aan de remmende chemotherapie en had met regelmaat weerstanddipjes. Aansterken was dus wel degelijk een eis. Het beste resultaat gingen we halen rond half januari (2012).  

Ik kon me helemaal vinden in deze datum, want dan kon ik mijn verjaardag vieren in NYC! Ook waren we met onze ‘aniversary’ dan in New York. Helemaal goed! Het was wel een nadeel dat het nogal koud was en hij natuurlijk een slechte weerstand had en ook niet echt meer spek over had om zich warm te houden. Gedurende de dagen moesten we regelmatig weer ergens opwarmen. Dat was natuurlijk geen straf. We gingen naar het metropolitan museum, deden vanaf daar een korte wandeling door Central Park naar het history museum, warmden op en gingen na een wandeling verder naar de eerstvolgende Starbucks. We vulden de dagen met veel wandelen en sfeer proeven én met een helikoptervlucht. Zo steeg ik op mijn verjaardag op boven Manhattan met Alicia Keys in m’n oor (New York, New York, New Yoooork). 

Ondanks z’n gezondheid kon het echt al niet meer stuk, dacht ik… Niets was minder waar, want de volgende dag ging het ineens erg slecht. Hij was extreem moe en hij kreeg vlekken op zijn huid. Een paar uur later was het duidelijk dat het niet meer om een paar vlekken ging, maar een extreme uitslag, in Nederland genaamd waterpokken. Hij had lage weerstand, in zijn jeugd nooit echt goed de waterpokken gehad, in een vol vliegtuig gezeten met kinderen en zo werd ook het reisje naar New York er eentje waar ik een dikke winterjas nodig had, maar ook mijn mantel mocht omslaan. 

In korte tijd zat er een dokter aan zijn bed, was ik bezig met uitzoeken hoe dit verzekerd was en deed ik mijn best het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken. Ik wilde graag nog wat zien van New York, maar het zat er niet echt in. Het beeld dat, na het uitzicht vanuit de helicopter, vooral is blijven hangen is die van het MetLife Building (achter Grand Central Station) om twee uur ’s nachts op de terugweg van de apotheek. Maik vond het niet zo’n prettig idee dat ik in mijn eentje door de stad moest midden in de nacht, maar voor mij was het een overwinning dat ik alles kon. Weet je nog die ene keer dat ik midden in de nacht naar de apotheek ging in New York. Damn wat was ik stoer! Ja, ik zeg het gewoon! Dat is namelijk wat mantelzorgers zijn; stoer,  vol lef, echte doeners en bovenal gek op de persoon waar ze voor zorgen. Je moet wel een beetje gek zijn wil je een mantelzorger zijn, toch? Gek op de persoon waar je voor zorgt, gek op je medemens!