Dubbel in de steek gelaten door onze overheid!

Dubbel in de steek gelaten door onze overheid. Zo voel ik me momenteel. Waarom? Allereerst omdat ik in al de jaren mantelzorg voor mijn vader nooit het gevoel heb gehad dat ik door de overheid gesteund werd. Er zijn gedurende die jaren verschillende periodes geweest waarin ik mijn leven on hold moest zetten om voor mijn vader te zorgen. Mijn gezin, m’n vrije tijd maar zeker ook mijn werk hadden daar behoorlijk onder te lijden. Ik heb geen spijt van die mantelzorgperiode, begrijp me goed. Ik zorgde uit pure liefde. En ik kon dat doen omdat ik ZZP’er ben maar het heeft me achteraf veel meer gekost dan eigenlijk goed was. Sociaal, emotioneel maar zeker financieel.

Het was door de steeds intensievere zorg voor mijn vader jarenlang geen vetpot. Mantelzorg wordt niet betaald, dat doe je uit liefde en het kost je uiteindelijk meer geld dan het je ooit zal opleveren. Het meest teleurstellende? Ik kwam er door alle activiteiten voor Mantelzorgelijk.nl achter dat heel veel mantelzorgers in zo’n ellendige financiële situatie zitten en dat onze overheid dat in wezen allemaal maar heel normaal vindt.

Toen mijn vader na 8 jaar zorgen overleed, ik eindelijk weer voluit kon werken en de geleden schade kon inhalen brak de coronacrisis uit. Twee weken na de crematie moest mijn praktijk op slot en kon ik twee volle maanden niet werken, met alle gevolgen van dien. Door mijn mantelzorg had ik al tijden geen behoorlijke buffer op kunnen bouwen.

Gelukkig kreeg ik als ZZP’er in de eerste lockdown een tegemoetkoming voor mijn zakelijke vaste lasten en kon ik die gewoon door blijven betalen. Maar wat was ik blij en opgelucht dat ik half mei weer aan het werk kon. Zou dan nu het moment aanbreken waarop ik weer voluit aan de slag kon gaan en geleden schade van de afgelopen jaren als mantelzorger kon herstellen?

De maanden die volgden waren druk maar lang niet zo druk als ik hoopte. Ondanks de investeringen die ik moest doen om mensen veilig te kunnen behandelen, vonden best wat oudere en kwetsbare klanten het eng om diensten bij contactberoepen af te nemen. Ook werden er veel afspraken last minute afgezegd vanwege verkoudheid en uitslagen van pcr-testen. En de tijden tussen behandelingen door moesten ruimer genomen worden om te kunnen desinfecteren en luchten. Dat laatste scheelde me alleen al een klant per dag. Alles voor de veiligheid! Maar niet getreurd: de drukste periode van het jaar zou aanbreken en mijn agenda zat voller dan de afgelopen jaren.

Die drukke periode begint voor mij veelal 10 tot 12 dagen voor kerst. De geruchten van een mogelijke lockdown namen in de aanloop naar de kerstdrukte al toe. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Het zal toch niet? Alle contactberoepen werken hartstikke veilig en er waren  amper besmettingen. We mogen vast doorwerken tot de kerst. No worries, genoeg verdiensten om de komende periode in elk geval alle vaste lasten te kunnen blijven betalen en geld over te houden als reserve om de periode dat we dicht moeten te overbruggen.’

Naïef misschien maar dat liep niet zoals gedacht. Gezien het aantal landelijke besmettingen en de enorme druk op de zorg moesten we op 15 december 2020 – tien dagen voor kerst – de deuren al sluiten. Begrijpelijk natuurlijk maar wel echt heel zuur voor alle mensen in mijn branche. Zeker toen bleek dat alle mogelijke steunmaatregelen na de eerste lockdown waren afgeschaald.

Regeltjes als partnertoetsing en inkomensvergelijkingen resulteren erin dat ik – net als zoveel zelfstandige ondernemers – in deze tweede, veel strengere lockdown geen recht meer heb op steun vanuit de overheid. Het wrange voor mij persoonlijk? Door mijn mantelzorg verdiende ik in de periode waarover ik cijfers moet overleggen een stuk minder dan de voorwaarde die gesteld wordt om in aanmerking te kunnen komen voor een tegemoetkoming van mijn vaste lasten.

In wezen word ik als ZZP’er nu dus min of meer gestraft voor het feit dat ik de afgelopen jaren deed wat er in de huidige doe-democratie van mij verwacht werd: thuis mantelzorgen voor een vader met Alzheimer. Met mij zijn er duizenden mantelzorgers die om die reden in vergelijkbare schrijnende situaties zitten. Wij lijden door deze crisis aan bittere armoede, als gevolg van zorg voor een naaste maar ook door overheidsprogramma’s als Langer Thuis.

Mantelzorgende ZZP’er zijn in deze coronacrisis eens te meer slachtoffer van jarenlange bezuinigen in de zorg. Dat kan en mag toch niet de bedoeling zijn van een politieke ideologie over een participatiesamenleving? Dubbel in de steek gelaten, zo voel ik me!