Doodstil #Mam #AdelheidRoosen #AlzheimerFluisteren #80

Je slaapt zo stil dat je even dood lijkt. Dat ik onbeweeglijk naast je bed blijf staan en aarzel je te beroeren. Ik besluit zachtjes je kleren op te vouwen en in de kast te hangen. Je schoenen op een rijtje tegen de plint te zetten. Je boeken opengeklapt langs je bed te stapelen zoals jij tegenwoordig doet. Een prachtig beeld trouwens. Wel dodelijk voor de boekenband maar dat geeft niet want je leest ze niet meer, je stapelt ze nog intens zorgvuldig, opengevouwen. Als boekenlegger vind ik in één van je boeken –een pil over het leven van Napoleon- dit portret van je. Nooit eerder gezien.

Hoe oud zou je hier zijn… eigenlijk heb ik geen idee. Ik staar naar je portret. Vast iets officieels geweest deze foto. Je ziet er gesloten uit. Misschien zelfs wat ongelukkig. De broche die je draagt is van jouw moeder geweest, en droeg m’n zus vorige week toen ik met haar een koffie dronk. Heerlijk, want ik hou ervan je sieraden te zien maar ik ben er niet voor gemaakt ze te dragen. Daarom zo fijn om een zus te hebben die dat sierlijk wél doet.

Ik staar al mijmerend van de foto naar jou. In niets en alles lijkt de foto in mijn hand op dat zachte hoopje mens dat voor mij in bed ligt. Beiden dood en doodstil. Van de wereld af gekeerd, en tegelijk springlevend. Niet meer deelnemend aan het sociale verkeer, en toch dagen lang je overgebleven woorden krassen op servetten of op het behang. Haspelend tot formuleringen komen doch glashelder in je ‘ja’ of ‘nee’. Verdwaasd naar een ontbijttafel kijkend en gericht de hagelslag confisqueren. Ook als je op oorlogspad bent, is het te zien aan iedere spier in je broze lijf. En als je mij met je ogen begroet, slaat de liefde uit je ogen als een bloem. Ze kunnen nog zoveel uitfilteren over Alzheimer, Mam, maar jij leeft als een bezetene ook al lijk je stil als de dood.