‘Dochter weigert botweg haar moeder mee naar huis te nemen’

Deze opmerking stond in een Twitter-bericht van een spoed-eisende-hulp-arts van een ziekenhuis. Het bericht ging over een bejaarde dame zonder een opname-indicatie. De afdeling heeft 3 uur rondgebeld en er was nergens plek in de regio om de zorg te bieden. En de dochter weigerde dus botweg om haar moeder mee naar huis te nemen.

Mijn hart draait en ik herinner me onze eigen situatie van vorig jaar. Ook ik was zo’n dochter die ‘botweg’ weigerde om mijn moeder mee te nemen. Er was nergens plek en er waren geen alternatieven. De enige oplossing was dat ik haar mee naar huis moest nemen en de intensieve zorg moest volhouden totdat er ergens plek was.

Ik voel nog steeds hoe ik daar in duizend stukjes uiteenspatte. Hoe machteloos is me voelde, de wanhoop nabij. Nog nooit had ik me zo in de steek gelaten en alleen gevoeld. Er was geen hulp voor ons. Dit kon ik niet volhouden. Dit was een onmenselijke vraag. En daar ter plaatse nam ik een drastisch besluit; ik ging het niet doen en weigerde.

Hard en bitter waren de reacties die ik heb gekregen. ‘Dat doe je je moeder toch niet aan?’ Maar de grens die ik hier stelde had helemaal niets te maken met de liefde voor mijn moeder. Het was de enige manier om onszelf te beschermen tegen het uitgeholde zorgsysteem.

Nu een jaar later lees ik een vergelijkbare actie van een dochter. Het is geen voor de hand liggende actie. Het is ook geen actie die je zomaar even doet. Nee, het water staat je dan al lange tijd aan de lippen. Dan heb je al voor vele dichte deuren gestaan. Niemand doet dit zomaar.

Hoe triest is het dat je vanuit liefdevolle zorg in deze situatie terecht kunt komen. Dat is emotionele druk en chantage tot het bittere eind. Totdat er dochters waren die botweg weigerden. Dat zouden we soms vaker moeten doen. Misschien soms wat eerder.