De Zeer Royale Erfenis Van Mijn Ouders #alzheimer

Vorig jaar werd mama opgenomen in de zorginstelling waar ze nu woont. Haar huis moest dus leeg gehaald worden en hierbij kwam ik 2 bakken met oude foto’s, fotoboeken, de dia’s, de videobanden en de recepten van thuis tegen. Mijn vader is een aantal jaren geleden overleden aan kanker. In de tijd dat hij ziek was vroeg hij me of ik zijn videoapparatuur en diaprojector wilde hebben. Van zijn kinderen was ik diegene die hier meer affiniteit mee had en dus kon ik het nakijken en overzetten. Zo doende kwam nu dan ook de rest, aan wat ik had gevonden, naar mij toe. Bij het zien van de hoeveelheid kon ik me eerlijk gezegd wel keihard voor mijn kop slaan, het was zo veel! Hoe moest ik dit doen?

Ik maakte een plan en sorteerde eerst alle foto’s. Zo had ik een hele serie aan enveloppen waar ik op schreef wat erin zat als; foto’s van ons als gezin,  foto’s per persoon van ons gezin, de ouders van mijn ouders aan beide kanten, vakanties met hun plaatsnamen, landschappen, stadgezichten, vrienden en huisdieren. Dit is maar een kleine greep, want in totaal zal ik aan 30 mappen op de pc. Na het uitzoeken heb ik een goede scanner aangeschaft die ook dia’s en negatieven kon inscannen, want ook daar had ik veel van. Dat kon ik trouwens gewoon onderverdelen in de mappen die er al waren op de pc. Daarna ging ik aan de slag.

Soms scande ik hele dagen, andere keren maar een uurtje, maar ik ging dapper door. Daarbij maakte ik het luchtiger voor mezelf door af en toe foto’s of dia’s te delen op mijn facebook met een kort positief verhaaltje erbij. Hoe mooi en hoe dankbaar het ook was, soms kon ik het even niet meer opbrengen. Waarom dat niet lukte? Heel simpel, gewoon door het rouwen en verwerken. Ik zag foto’s van mijn ouders als kinderen, als tiener, als jong volwassenen. Allemaal periodes dat het leven voor hen nog onbezorgd was en ze genoten van hun jeugd. Het was prachtig om te zien. En toch, toch was het soms ook pijnlijk, met wetende wat ik nu weet.

De Alzheimer van mama. Mijn moeder herkent ons nu nog en daar ben ik heel dankbaar voor. Toch het idee, dat het gaat gebeuren dat ze dat niet meer zal doen, dat is waar ik zo ontzettend bang voor ben. Van een vriendin weet ik dat haar vader steevast dacht dat zij zijn moeder was en hij haar ook zo noemde. Daar zat ik aan te denken en dat kwam hard aan.  het net leek of mijn vader naast me stond en zei, “Als dat moment daar is, dan heb jij nu de hele geschiedenis van de familie in beeld gezien door de foto’s. Jij kan dan inspelen op de situatie waar ze dan in zal zijn.” Dat voelde als een ‘Oja-moment’ en dat gaf rust.

Nu zie ik dus wel in dat ik enorm veel geluk heb met dat ze me dit hebben nagelaten. Niet alleen omdat het prachtig bezit is, maar juist omdat ik gemakkelijker met mijn moeder mee kan gaan als ze achteruit zou gaan en geliefden van vroeger terug haalt. Het is niet zo dat ik daar nu niet meer bang voor ben, maar wel in mindere mate. Mijn tip, kijk of je nog foto’s van je dierbare kunt vinden. Als ze, net zoals mijn moeder, nog wel dingen herkennen/herinneren, dan is het fijn om samen herinneringen op te halen.

Inmiddels ben ik aan het inscannen toe van de recepten van thuis. Dit is toch ook fijn, de smaak van vroeger straks weer proeven! Ook begin ik nu ook aan de videobanden. Dit is eigenlijk het meest dierbaar. Mijn man heeft mijn vader niet gekend en mijn moeder alleen maar met de Alzheimer. Kortom, die kijken we samen. Liep ik vorig jaar te mopperen dat mijn ouders alles hadden bewaard. Nu ben ik ze enorm dankbaar daarvoor!