Als mijn vader zich nodig voelt # dementie

Mijn vader had veel verdriet na het overlijden van zijn hondje Wimpie. De eerste weken moesten we hem ook elke dag opnieuw vertellen dat het beestje ‘niet meer was’… echt afschuwelijk! Elke dag weer opnieuw verdriet en dagen doelloos doorbrengen. Na twee weken begon papa mij te vragen of ik niet een nieuw hondje voor hem kon kopen. Ik had erover met mijn zussen en de meningen waren verdeeld. “We hebben al zoveel zorg om papa, moeten we dan ook nog de zorg voor een hondje op onze schouders nemen?” merkte mijn oudste zus terecht op.

Maar toen papa alleen nog maar op de bank lag te slapen en hij verder niks meer wilde en alleen maar dringender ging vragen om een hond, besloten we toch op zoek te gaan naar een nieuwe metgezel. Zo kon het ook niet. Voorwaarden waren wel: een klein hondje, niet te jong en makkelijk in omgang. Een soort Wimpie maar dan wat jonger. En als het problemen zou opleveren qua zorg, zouden mijn zus Nelleke en ik die taak erbij nemen.

En of het zo moest zijn, kwam mijn nichtje Jet al na een dag met een berichtje waarin wegens omstandigheden een goed tehuis werd gezocht voor een 12 jarig Jack Russeltje.. Nog dezelfde avond zijn we 100 km heen en 100 km terug gereden om kennis te maken met  – om met papa’s woorden te spreken –  “het liefste en knapste hondje dat er op deze wereld rondloopt.”

Je ziet wel eens filmpjes van ouderen met dementie, die een pop krijgen en daar niet alleen enorm blij  maar ook heel zorgzaam voor zijn. Alsof het een levend wezen is. Ze leven er dan helemaal van op. Zo moet je het je ook voorstellen toen papa zijn nieuwe hondje Spikey kreeg. In het begin nog wat onzeker want ja, het was natuurlijk niet Wimpie. Bij elk geluidje of ander gedrag dan papa gewend was van zijn oude hondje, was hij bang dat er iets mis was met Spikey. Gelukkig was dat na een week over en waren die twee helemaal verzot op elkaar.

Het beste is, dat wij helemaal niet voor Spikey hoeven te zorgen. Dat doet papa zelf! Drie of vier keer per dag struinen ze samen de hele buurt af. Papa komt weer op plekjes waar hij in jaren niet is geweest. Vaak krijg ik enthousiast te horen: “Weet je wel hoe mooi die huizen achter de dijk zijn? Daar moet je eens gaan kijken, Mallijn. Prachtig qua aankleding en die bouwstijlen, geweldig!”, terwijl ik er al jaren elke dag langskom. Mooi om te merken dat hij zelf zo geniet van zijn wandelingen. Ook eten doen ze tegelijk en ze hebben ellenlange gesprekken samen..

Papa is tegenwoordig nog steeds erg moe maar wel heel voldaan. Spikey – die hij trouwens steevast Wimpie noemt – heeft hem weer het gevoel gegeven nodig te zijn. En wij vinden het een fijn gevoel dat pap niet meer zo alleen is, als wij de deur achter ons dichttrekken. Daarmee is dit schattige hondje voor ons een partner in onze (mantel)zorg. We zouden hem voor geen goud meer willen missen!