Als mijn vader steeds meer en vaker vergeet #dementie

Mijn vader gaat steeds meer en vaker vergeten. Rottig voor hem maar ook rottig voor ons. Gelukkig heeft hij het zelf niet meer door en hebben wij geleerd er niet meer geïrriteerd door raken of met hem in discussie gaan. We try to go with the flow en eigenlijk wordt daardoor ook weer een stukje gezelliger om bij hem te zijn. Niet vanwege de inhoud van de gesprekken maar wel omdat we er allemaal een stuk gemakkelijker mee omgaan.

Constant dezelfde vragen en antwoorden, alleen onthoudt papa niets van wat je zegt. De kunst is om niets te laten blijken en steeds opnieuw antwoord te geven…

“Moet je nog niet gaan, Mallijn?”
“Nee hoor, ik ga zo naar huis. Wil je me soms weg hebben?”
“Nee maar is Jurgen dan bij die kleine jongen?”
“Die kleine jongen is bijna 14, pap. Die kan echt wel even alleen zijn.”
“Maar is Jurgen dan wel bij hem. Je moet zo’n klein joch niet zo lang alleen laten, hoor!”
“Jurgen is bij hem maar evengoed is hij oud en wijs genoeg om even alleen te zijn.”
“Ja dat weet ik wel. Hoe gaat hij eigenlijk naar school. Je brengt hem toch zeker wel?”
“Nee hoor, hij fietst elke dag bijna 40 km heen en weer.”
“Kan die kleine jongen al fietsen dan?”

Ik sta op om koffie te zetten en als ik met de kopjes terug kom in de huiskamer begint het weer van voren af aan..

“Moet je zo niet gaan?”
“Nee hoor, ik ben er toch net?”
“Maar die kleine jongen dan? Is Jurgen wel bij hem?
“Ja pap, Jurgen is gewoon thuis.”
“Moet hij niet voetballen?”
“Nee, hij zit niet meer op voetbal.”
“Stom, dat vergeet ik helemaal.”
“Geeft niks, ik vergeet ook wel eens wat.”
“Maar moet je nou niet gaan? Je moet zo’n kleintje niet zo lang alleen laten, Mallijn!”
“Pap, hij is bijna 14 en Jurgen is toch bij hem…”
“Is hij niet naar voetballen?”
“Nee hoor, hij is van voetbal af.”
“Hij zit toch niet alleen thuis,hè? Daar is hij veel te klein voor.”

Ik kan hem heel even afleiden door over de tuin te praten. Ondertussen drinken we onze koffie maar papa wordt vrij snel weer onrustig.

“Ga nu maar snel, ik ruim die kopjes wel op. Nu moet je naar dat arme kind want die zit al zo lang alleen!”

En dus ga ik maar weer, wetend dat ik morgen dezelfde vragen opnieuw zal krijgen… Arme pap!