Houd moed!

Afgelopen week zat ik in een lang telefoongesprek met een kennis van mij.
“Hoe is het met je? Zijn jouw kinderen ook zo lastig nu ze thuis zitten?”, vroeg ze mij.

Mijn kennis heeft twee van die gevallen: pubers.
De één stikt van de blijkbaar verkeerde hormonen en laat wekelijks weten wat hij wel niet van zijn moeder vindt, de ander heeft autisme en vindt dat de huidig geldende regels in haar huis compleet overbodig zijn.
Ze moet het alleen doen, van haar ex krijgt ze niet bijster veel support.

“Nou, ja”, zegt ze verontwaardigd, “ik trek elke avond om 23.00 uur de stekker uit het internet. Ik vind het dan welletjes. Nou je moest eens weten wat er dan dagelijks gebeurt!”
Compleet onherkenbaar voor mij.
“En….. en!! Wat denk je wat??? Stond er één om tien uur ’s avonds nog frikandellen te bakken!! Da’s toch te gek voor woorden!!”
Euhm…… ik zeg niks. Hier worden de frikandellen om 4 uur ’s nachts nog opgewarmd.

Jaren geleden, toen ik nog volop hulp kreeg, werd mij een aantal ‘activiteiten’ aangeraden.
Strikte regels, lijstjes met pluimpjes en complimenten, lijstjes met tijden en lijstje met regels.
“Zo.”, zei dan de hulpverlener, “dat zal structuur geven!”
Ik zal je vertellen dat het hel aan huis was bezorgd.
Met vier kinderen met allemaal zo hun eigen ideeën over lijstjes en regels was het drama all over the place.
Na een jaar van ellende, discussies en onderhandelingen over de inhoud van al die lijstjes, hield ik het voor gezien.
Door alle frustraties was er geen deur meer heel in huis, moest er een slot komen op één van de slaapkamers en  eens per jaar werd er een  ruit vervangen.
Nee, opvoeding uit een boekje was nou niet iets wat bij mij en mijn gezin paste.

Ik liet het los. Van een algehele dictatuur ging ik over naar een lokale democratie. Overleg was het toverwoord.
“Mam, mag ik in bed nog tv kijken?”
“Ja hoor, maar je moet morgen wel naar school, dus je eigen verantwoordelijkheid.”
Dat werkte als een tierelier!
Controleren deed ik op zo’n manier dat het leek alsof in gewoon een geïnteresseerde vraag stelde.
“Is het nog gelukt met je wiskunde proefwerk?”, was natuurlijk om erachter te komen of ze niet gespijbeld had.

Afijn, mijn kennis is zover nog niet en trekt dus halverwege de nacht de stekker uit het internet, verstopt de frituurpan in de meterkast en loopt dagelijks gefrustreerd rond in de hoop dat er vandaag geen escalatie zal plaatsvinden en dat zij niet zal worden uitgemaakt voor Lek Apparaat.
Het meeste van haar frustratie is natuurlijk wel herkenbaar voor mij.
En mijn oplossing van destijds om het over een andere boeg te gooien is natuurlijk geen wet van Meden en Perzen.
We praten erover en zijn het erover eens dat niet iedere opvoeding bij ieder gezin past. Het is het uitgekauwde maatwerk.

“Nou, fijn dat je even weer wilde luisteren, hoor”, sluit ze af.
“Houd moed!”, zeg ik haar lachend, terwijl ik mij verbeeld hoe dat er nu uitziet: zo’n frituurpan in de meterkast.