Aletta blogt over haar zorgintensieve kinderen: Ik kan het nog! Ik kan het nog!

Op dit moment zit ik met twee van de vier kinderen min of meer locked down in ons eigen huis en tuin.
Tijmen is afgelopen week zijn baan verloren en Evelien werkt zo nu en dan nog wel bij Mackie.
Maar he, het is lekker weer en de sfeer is hier bijzonder goed.
Ik hoef nergens heen en werk mij drie keer in het rondte, samen met Marjolijn en Margeet om het platform Mantelzorgelijk in de lucht te houden en alle mantelzorgers te ondersteunen in deze tijd van corona.
Evelien verveelt zich niet snel, gelukkig maar. Is ze niet bezig met het re-designen van haar kamer dan is ze shirts aan het bedrukken of haar spijkerbroek verfromfraaien met bleekmiddel of een ander bijtend goedje.
Afgelopen week liep ze wat te dreutelen in de tuin.
Ze moest wachten want ze had één pluk haar in de blonde of grijze verf gezet; iets wat ze zo twee-maandelijks doet; het haar een andere kleur geven.
Afijn, de verf moest intrekken en ze liep wat dromerig door de tuin toen ze ineens een blik in de schuur wierp en haar éénwieler zag staan.
Niet zo maar één, maar zo’n gevaarte van twee meter hoog, “want”, zo zei ze ooit, “als je het op een kleine éénwieler kan, dan kun je het ook op zo’n hoge”. Een waarheid als een koe.
“Nou, kijk nou! Mijn éénwieler! Mam! Denk je dat ik het nog kan?”
“Ik heb geen idee, dan probeer je het toch gewoon”, zei ik.
De huishoudtrap kwam er aan te pas, want opstappen op een fiets met één wiel valt niet mee vanaf de grond.
Met wat acrobatische toeren zat ze er dan toch op maar de twijfel sloeg toe.
Gewapend met een pluk grijze verf, aluminium folie en een handdoek om haar schouder, klom ze op het torenhoge geval en hield zich staande bij de schutting.
Tja, je bent bijna 18 en leeft nog tussen pubertijd en volwassen zijn. Best leuk, want dan kan je nog van alles uitspoken zonder dat het ‘raar’ is. Ik hoop dat ze altijd zo blijft, dat onbevangen gedrag. Ik hou ervan.
Afijn. Het resultaat?
Zie hier: