Al die goedbedoelde kaartjes #jongemantelzorger

Naar aanleiding van mijn blogs ontving ik een super lief kaartje van een vriendin:  

Jemig lieve Nadja,

Ik ben er weer stil van. Wat ben je toch een prachtig en krachtig mens. 

Liefs

Ik dacht dat de kaartjes naar aanleiding van de periode met Maik wel allemaal binnen waren, maar zo kwam er ineens nog eentje bij. Hij kan zich voegen bij een extreem grote verzameling, die ik als anti-verzamelaar zo goed als allemaal nog heb. Ik heb ze nooit geteld, al die kaartjes, maar heb voor het idee een foto gemaakt
waarop ongeveer een derde is uitgespreid. De schoenendoos is nog verder gevuld met meer. Dan heb ik er zelfs nog wel eens eentje weggegooid. Ik was helemaal niet zo van de kaartjes, en zeker niet van mensen die ik slecht kende of die ik al jaren niet had gesproken. Onzin vond ik het. Het is weer een van de vele voorbeelden dat mantelzorger
zijn zó anders is dan er op terugkijken.

Meerdere malen was ik (waren we) boos op sommige afzenders. Lekker makkelijk om je geweten te schonen door een kaartje te sturen. Niet meer wetende wat ik doe in het dagelijks leven, wie ik ben, na het contact te hebben verbroken en dan nu je medelijden tonen. Meestal mocht het medelijden gestoken worden op een plek waar de zon niet schijnt. De prullenbak, want veelal belandden die kaartjes daar. Is het hard of het recht van de ontvanger? Ik zeg nog steeds het laatste. Het was ons probleem en omdat we zielig waren wilden mensen wel contact met ons? Nee bedankt, liever omdat we cool zijn of omdat het goed met ons gaat. Wat kan ik zeggen, ik was nog jong. Het was natuurlijk lief, en een beetje moeite was beter dan geen moeite. Toch denk ik dat meer zieken en mantelzorgers zich hier vast wel een beetje in kunnen herkennen. Waarom stuurt iemand dat kaartje precies? Zou diegene er zelf wel over nadenken? Het grappige is dat we zelfs meerdere malen dezelfde kaartjes kregen, er zijn maar zoveel verschillende beterschap en succes kaartjes op de markt blijkt, maar het ene kaartje kwam met extreem veel liefde binnen en de andere was wel ok. Toch is het de grote bulk die vandaag nog indruk op me maakt.

Elke hindernis of overwinning die we boekten kwam er weer een lading kaartjes binnen. We hoorden dat je ziek bent, succes met de behandling, succes met de uitslag van de scan, gefeliciteerd met de uitslag van de scan, balen van de uitslag van de scan, sterkte met het herstellen van de operatie, zomaar een kaartje, we hoorden van het slechte nieuws, tot aan natuurlijk de condoleancekaartjes die aan mij alleen waren gericht. Het zijn er zoveel en ze zijn zo lief. Ik zou het nu niet meer over mijn hart kunnen verkrijgen er eentje weg te gooien. Het idee heerst om van alle kaartjes juist een super mooie collage te maken, zodat ze een mooie plek kunnen krijgen in het zicht in plaats van in een schoenendoos.