Mevrouw Mensink (86) helpt haar psycholoog
‘Je bent te laat’. Mevrouw Mensink staat in de deuropening en kijkt mij wat streng aan.
‘Het spijt mij, mevrouw Mensink . Dat was niet de bedoeling’.
Snel hang ik mijn jas op en zet mijn tas neer. ‘Ik had tegenwind’
‘Ga zitten’. Mevrouw Mensink wijst naar de grote bruine fauteuil bij het raam. Ik zit er altijd graag, hij zit heerlijk. Ook ruikt het weer vertrouwd muf vandaag. Precies zoals het bij mijn oma vroeger rook.
‘Wat wil je drinken?’
‘Ik lust wel een glaasje water’.
Mevrouw Mensink schuifelt naar haar spierwitte keuken met haar spierwitte kastjes en haar spierwitte koelkast. Ze pakt een glas en zet hem onder de kraan.
Ik kijk naar buiten. Mevrouw Mensink woont hier werkelijk prachtig. In dit verpleeghuis aan de rand van de grote stad. Ze kijkt uit op mooie oude gebouwen. Het is een drukte van jewelste voor haar deur. Fietsers rijden op en aan. En het is een komen en gaan van auto’s die laden en lossen.
‘Alsjeblieft’
Mevrouw Mensink gaat in de stoel tegenover mij zitten. De zon schijnt op haar getekende gelaat. Ze heeft diepe groeven in haar voorhoofd. Het is dan ook een ernstige vrouw die veel nadenkt over het leven. Net als haar twee dochters. Allebei gestudeerd, allebei hoogleraar in de psychologie, allebei te druk om mevrouw regelmatig te bezoeken. Ze mist ze dan ook erg.
Mevrouw Mensink pakt haar kladblok en steekt van wal
‘Zo, hoe is het deze week gegaan?’
‘Heel eerlijk, mevrouw Mensink Niet zo. Mijn dochtertje is nu 7 maanden oud en met haar vader probeer ik tot een goede omgang te komen. Ik moet er erg aan wennen. Ik ben het zo gewend om de opvoeding van mijn kinderen alleen te doen. Zonder man en nu is er plots iemand die ook iets wil en vindt’.
‘Mhh..dat begrijp ik? En hoe staat hij hierin?’
‘Ja, hij wil haar denk ik wel iedere dag zien. Maar structuur is belangrijk. Rust en regelmaat. Bovendien moeten we zelf ook nog tot een goede omgang met elkaar zien te komen.
Het vertrouwen is natuurlijk wel een beetje weg’.
Mevrouw Mensink schrijft wat dingen op.
‘Vertrouwen’, mompelt ze. ‘Ver ….trou…’
Dan vervolgt ze: ‘EDn hoe voel je je?
‘Beetje moe, ik maak écht korte nachten. Mijn middelste zoon, Benjamin, is 2.5 jaar en ‘s ochtends vroeg wakker. En met mijn theatershows erbij slaap ik soms maar 4 uur per nacht. Het is niet veel’.
‘Inderdaad niet veel’. Mevrouw Mensink pent er weer op los.
Ik ben erg benieuwd wat ze allemaal opschrijft, ik probeer te spieken maar kan er weinig van maken. Het lijken eerder losse woordjes. Dan kijkt ze weer op: ‘Maar je houdt het vol?
‘Het moet mevrouw Mensink , het moet. Ik mag niet klagen’.
Mevrouw Mensink knikt. Ze kijkt mij even onderzoekend aan, pauzeert even, neemt een slok van haar drinken, staart naar buiten, wrijft over haar gezicht, kijkt nog een keer bedenkelijk en steekt dan weer van wal: ‘Zo, en hoe is het jou deze week vergaan?’.
Ik veer even op en antwoord: ‘wat fijn dat u het vraagt.
Het gaat hartstikke goed, mevrouw Mensink. Het leven lacht mij toe. Ik heb 3 leuke kinderen. De coronamaatregelen gaan er weer vanaf.
Dit betekent weer een biertje in de kroeg! Lekker naar het theater gaan! Gezellig lange avonden met vrienden maken. En dan s’ ochtends lekker wat uitslapen. Ik merk dat ik nu echt probeer te kijken naar de positieve dingen van het leven. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Nee, ik heb echt het idee dat onze gesprekken zin hebben. Ik ben erg blij met u als psycholoog. U zet mij echt aan het denken.
Er verschijnt een bescheiden lachje op haar gezicht.
‘Goed om te horen, goed om te horen’. Dan bestudeert ze haar vel en komt tot een eindoordeel. ‘Ik geloof dat we klaar zijn voor vandaag. Dan kijkt ze even kort naar de klok ‘uhh.. 1 uhh, nee, 2 uur. Ja de tijd zit erop’.
Resoluut steekt ze haar pen in haar kladboek en slaat het dicht. Een handeling die ze vermoedelijk wel 1.000.000 keer heeft uitgevoerd in haar leven. Mevrouw Mensink was psycholoog en heeft ook meerdere artikelen geschreven. Een interessante en intelligente vrouw, die nu al een aantal jaar worstelt met dementie. En last heeft van een depressie. Ze voelt zich vaak waardeloos.
‘Wat jammer, nu al?’, antwoord ik. ‘De tijd gaat zo snel!’
‘Ja helaas, ik heb zo de volgende cliënt’. Mevrouw Mensink staat op.
‘Oké, nou, dan zie ik u volgende week weer’.
Ik loop richting de kapstok. Mevrouw Mensink loopt achter mij aan om mij uit te laten. Ik vraag nog even: ‘Volgende week, zelfde tijd toch?’
‘Klopt. Tot volgende week, het gaat je goed’.
Mevrouw Mensink opent de deur en zwaait mij even uit op de galerij. Ik zwaai terug. ‘Tot volgende week!’
En zo bezoek ik mevrouw Mensink iedere week. Als cliënt. Zij is mijn psycholoog. Niet voor niks. Omdat je mensen áltijd het gevoel kunt geven dat ze ertoe doen. Op ieder moment. Elke dag. Dat ze jou iets kunnen bieden in het leven.
Omgaan met dementie; het mooiste wat er is. Ik hou ervan!
𝗗𝗼𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗷 𝗺𝗲𝗲 é𝗻 𝗸𝗼𝗺 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹𝗴𝗲𝗽𝗿𝗲𝘇𝗲𝗻 𝗺𝘂𝘇𝗶𝗲𝗸 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝘀𝗵𝗼𝘄 ‘𝗗𝗮𝗴 𝗠𝗮𝗺𝗮’. 𝗩𝗮𝗻 𝗼𝘂𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻𝗽𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝗹𝗼𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝗺𝗮𝗸𝗲𝗿𝘀. 𝗭𝗲 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗮𝗹 𝟯𝟬𝟬.𝟬𝟬𝟬 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗵𝗼𝗹𝗽𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗼𝗺𝗴𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲𝗺𝗲𝗻𝘁𝗶𝗲. 
Meer lezen
Dit bericht heeft 0 reacties