Mevrouw Bos wil met haar man naar bed

‘Ik heb er zo’n zin in..
Dat vind je toch niet erg dat ik dit zo zeg?’

‘Absoluut niet. U heeft gewoon zin in seks. Dat hoort bij het leven. Voor mij is het ook alweer een tijdje geleden, dus ik snap wat u bedoelt’.

‘Ach kind. Wat dat nu? Je bent toch niet zo’n oude bes als ik. Op jouw leeftijd wist ik het wel’.

‘Nee, das waar’ zeg ik lachend. ‘En toch is het al even geleden’.

‘Arme meid. Dit vind ik echt naar om te horen.
Ik heb er zin in maar er is hier niemand waar ik zin in heb. Dan buigt ze naar mij toe en fluistert ‘allemaal oude lullen’. En mijn man, waar ik zoveel van houd, die wil al jaren niet echt meer. Sinds zijn prostaat.

‘En u mist het heel erg. Wat naar voor u. Ik leef met u mee.

‘Dat is lief, dank je wel meisje. Er is niks aan te doen. Dat is het leven. En in de nacht is het ook al niet veel soeps want dan heb ik zo’n grote luier om. Die ze hier expres geen luier noemen om mij geen slecht gevoel te geven. Maar het is toch een luier. Ik heb liever dat ze eerlijk tegen mij zijn. Ik weet het zelf ook wel. Zo dement ben ik nu ook weer niet’

‘Noem het beestje gewoon bij de naam, zeg ik. ‘Als u die luier niet had dan…’

‘Dan zou ik het zelf wel doen’

‘Ja precies’, zeg ik resoluut.

Het is waar. Dan zou mevrouw Bos het zelf doen. Dat is een ding wat zeker is. Mevrouw Bos houdt van seks. Altijd al gedaan volgens haar man. Ze trouwden op jonge leeftijd. Verhuisden van Everingen naar hartje Rotterdam en kregen samen 4 kinderen
‘Dat het er niet meer zijn geworden, is een godswonder’, zei meneer Bos onlangs in het MDO. ‘Ik heb er eigenlijk sinds mijn prostaatkanker geen zin meer in, maar dat geldt niet voor mijn vrouw. Zij wil het liefst 2 keer per dag. Dat was toen zo en dat is nu nog steeds zo. Als ze met een ander wil hier, dan vind ik het goed hoor. Als ze maar gelukkig is. Ik wil het dan alleen niet te weten, dat is het enige wat ik jullie vraag.’

Ik kijk naar haar foto op het houten dressoirtje naast haar bed. Het is mevrouw Bos in jonge jaren. Ik schat een jaar of 25. En wat was ze mooi. Adembenemend mooi. Lang bruin krullend haar. Grote amandelvormige ogen.  Volle lippen en een prachtige ‘bone structure’. Een klassieke schoonheid. En dit is ze eigenlijk nog steeds.
Het moet niet makkelijk zijn om veel zin in seks te hebben maar hieraan geen uiting te kunnen geven. Telkens opgewonden raken en de spanning niet kunnen afvloeien. Je kan er oprecht depressief van worden.

Mevrouw Bos zit voor het raam. De zon schijnt in haar mooie gezicht.

‘Dus u heeft last van de  luier. Daar kunnen we toch wel wat aan doen

‘Kan dat?’

‘Jazeker. Daar is wel wat op te verzinnen. Wat zou u nog meer wensen op seksueel gebied?’

Het liefste zou ik seks met mijn man hebben, maar hij kan het niet meer. Ik mis dit echt verschrikkelijk.

‘Misschien is het wel mogelijk dat hij u stimuleert. Daar zijn apparaatjes voor’.

Ja, die hebben we vroeger ook gehad. We moesten in het begin vreselijk lachen. Het leek wel een staafmixer’.

‘Maar er zijn ook andere mogelijkheden. Ik noem maar even wat wel: een porno blaadje. Een vibrator…

Mevrouw Bos kijkt geïnteresseerd.

‘stimulerende gel. Er is op dit gebied veel te verzinnen. Weet u wat? Ik zal volgende keer mijn sekskoffer meenemen. Dan nemen we de informatieboekjes en wat attributen samen door. En zullen we dan uw man uitnodigen om gewoon eens mee te kijken?’

Dan verschijnt er een grote lach op het gezicht van Mevrouw Bos Wat al snel opgevolgd wordt door wat tranen ‘Meen je dat? Oh meisje, je zou mij zo gelukkig maken. Ik weet dat ik dement ben. En ik weet dat ik Geert straks misschien niet meer herken, maar ik zou zo graag seks hebben of intiem met hem zijn. Ik mis hem zo. Dan slaat ze de handen voor haar ogen. ‘Sorry hoor’.

‘Niks sorry, bedankt dat u zo openhartig bent. U vertrouwt mij’.

‘Mijn man is mijn allerbeste vriend. Ik heb je eerder verteld over mijn jeugd. Dat het niet makkelijk was. Mijn vader sloeg ons soms zo bont en blauw dat ik op school niet rechtop kon zitten van de pijn. Van mijn moeder mocht ik niks vertellen, bang dat we zouden worden weggehaald. Dat arme mensje kon geen kant op. Er was geen geld. Maar Geert’, dan begint ze harder te huilen. ‘Hij heeft mij gered. Ik was zo beschadigd. Van binnen en van buiten maar hij heeft mijn lichaam zo lief gehad. Als we lagen te vrijen voelde ik mij weer ‘heel’. Hij heeft mij beter gemaakt. Ik kan het niet goed uitleggen. Maar zo voelde het. ‘Heel’. Alsof ik het verleden in het verleden kon laten.

‘Lieve mevrouw Bos. Mag ik u even vastpakken?’

‘Ik zou niets liever willen meisje’.

Ik sla mijn armen om haar heen. En voor even voelt het alsof ik dat kleine meisje vastheb. Dat meisje dat zo vaak onder de trap kroop en zich verstopte in de donkere bezemkast als vader terugkwam uit de kroeg. Met haar zusjes tegen zich aangedrukt. Ze wilde hen beschermen maar dit lukte helaas niet. Ze neemt het zichzelf nog altijd kwalijk. Zeker na de zelfmoord van haar jongste zusje. Haar schuldgevoelens zijn ook na driekwart jaar gesprekken met mij intens. Ze zal ze meenemen haar graf in.

‘Mevrouw Bos. Ik pak even uw agenda en schrijf op dat ik volgende week woensdag kom met mijn sekskoffer. Dan nodig ik uw man ook uit. Om gewoon eens mee te kijken. Wie weet wat eruit voorkomt. We kunnen ook een koppelbed voorstellen. Genoeg ideeën.

Mevrouw Bos pakt mijn handen stevig vast.
Ze wil iets zeggen, maar houdt dan haar mond

‘Ik weet het, het is al goed. En ik geef haar een kus op haar mooie gezicht.

Dag mevrouw Bos. Tot volgende week!

Omgaan met dementie; het meest dankbare wat er is. Ik hou ervan!;