In zijn doen en laten is hij mijn vader al lang niet meer #dementie

Ik hou van mijn warrige vader. Soms heb ik alleen moeite met de achtbaan van emoties die bij ‘het houden van’ iemand met dementie komen kijken. Zo vermoeiend, verwarrend en dubbel: liefde, haat, minachting, wrok, walging, angst, verdriet, symphatie, ontroering, medelijden.. Gekmakend af en toe. Daarom is erover bloggen zo fijn. Delen helpt!

Door erover te schrijven help ik mezelf en misschien zelfs anderen. En ik schrijf erover om er hopelijk ooit nog achter te komen waarom ik boos word, terwijl m’n vader het niet kan helpen. Waarom ik verdrietig ben terwijl hij op zijn manier best gelukkig is. En waarom ik doe zoals ik doe, in deze situatie. Ik snap niets van mijn vader, maar ook vaak niets van mezelf. Een ding weet ik nu al wel: het is niet normaal om een dierbare stukje bij beetje aan dementie te moeten verliezen. Verrotte moeilijk om aan te zien, laat staan om erover te schrijven.

Natuurlijk zijn er mooie momenten waar je de oude persoon – waar je ooit zo van gehouden hebt – nog voor je ziet. Maar die momenten worden helaas steeds minder. Ik herken mijn eigen vader eigenlijk niet meer zoals hij nu is: rauw en grillig. Bovendien bestaat het meeste van ons contact uit ‘what you see is what you get’ momenten. Hij is zó niet meer de persoon die mijn vader was! Al zijn karaktereigenschappen zijn inmiddels minimaal tien keer uitvergroot. En daar heeft hij zelf totaal geen controle over.

Ik denk steeds vaker dat ik er enorm vrede mee zou hebben als hij zijn ogen voorgoed zou sluiten. Dat hem de ellende – die nog in het verschiet ligt – bespaard kan blijven. Want dat geheugen wordt natuurlijk nooit meer beter, alleen maar slechter. Papa denkt dat het zo voor eeuwig door kan gaan. “Ik word wel honderd!”, roept hij vaak. Dat zou betekenen dat mijn zussen bijna tachtig en ik bijna zeventig ben. Zie je het voor je? Wij nog steeds mantelzorgen voor een vader die ons dan waarschijnlijk niet eens meer herkent? Misschien heeft één van ons dan zelf wel zorg nodig!

Zou ik hem missen als hij er op een dag niet meer zou zijn? Zeker weten. De rollen zijn al een tijdje totaal omgedraaid maar gevoelsmatig is hij gewoon nog steeds mijn vader. Dat maakt het denk ik ook zo dubbel en verwarrend, want in zijn doen en laten is hij mijn vader al lang niet meer…