Spreek je uit

We raken er niet over uitgepraat: corona.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik woon op een plek in Nederland waar het virus niet massaal heeft huis gehouden maar ik zie wel de dagelijkse problemen hier ontstaan vanwege de vrijheidsbeperkingen en dus de noodverordeningen.
Meer burenruzies, pubers die amper nog te hanteren zijn, ouderen die opgesloten zitten.
En natuurlijk de groep mantelzorgers die overbelast dreigen te raken.
Bij overbelast gaat het niet alleen om de praktische kant van het mantelzorgen maar ook over de kopzorgen die je ineens hebt als mantelzorger.
We hebben het allemaal ervaren: keukentafelgesprekken die niet meer doorgaan, slechte informatie vanuit de lokale overheid en ga zo maar door.

We zijn er nog niet. Er staan ons nog zure tijden te wachten. Gemeenten krijgen straks te maken met een behoorlijk probleem in hun begroting.
Aangezien de meeste kosten van een gemeente zitten in het sociale domein is het natuurlijk appeltje, eitje om te bedenken dat daar straks de forse bezuinigingen terecht gaan komen.
Een voorbeeld is in mijn eigen gemeente.
Een lang verhaal maar er is een gat in de begroting van 5 ton en op verzoek van de VVD heeft de wethouder toegezegd haar stinkende best te doen om dit bedrag ‘ergens’ te vinden in het sociale domein.

Daarom doe ik nogmaals een oproep aan alle mantelzorgers die het gevoel hebben niet gehoord te worden, niet geholpen worden om vooral te blijven schrijven met de gemeente.
Een ingezonden brief wordt altijd vermeld in het systeem zodat alle raadsleden deze te zien krijgen.
Het zou dan vervolgens de raadsleden sieren om hier op in te gaan. Iets wat niet altijd gebeurt overigens.
Reageren ze dus niet, dan heb je nog de mogelijkheid om in te spreken bij je gemeente.
Nu in coronatijd gebeurt dat digitaal en is waarschijnlijk minder eng voor je dan een ‘live-optreden’ in de raad.
Laat je horen is mijn motto.
Ben je het niet eens met de ondersteuning? Dient het een algemeen belang? Kom je op voor andere mantelzorgers? Spreek je dan uit!
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.