Meneer Jansen gaat 16 keer per dag op de grond liggen
Meneer Jansen ligt op de grond. Naast de ontbijttafel en aan de voeten van mevrouw de Vries. Die nietsvermoedend een krentenbol met kaas naar binnen werkt.
Het is maandagochtend 09.00 uur als ik afdeling ‘Weltevreden’ een bezoekje breng. Bewoners worden naar binnengereden, aan tafel gezet en voorzien van een kopje koffie en broodje met jam of kaas.
Niet voor meneer Jansen. Die ligt gevloerd op de grond. Voor ongeveer de 16e keer de afgelopen 2 dagen. Meneer Jansen houdt de gemoederen dan ook flink bezig. Van het team en zijn dochter uit Montfoort.
‘Belachelijk, mensonterend dat mijn vader hier moet liggen, ik ga een klacht indienen’, roept ze regelmatig uit als ze op bezoek komt. De verzorgenden staan dan ook minstens 14 keer per dag krampachtig over Jansen heen gebogen ‘Ga eens staan, dat kan zo niet, we gaan hier niet mee akkoord’.
Meneer Jansen gaat er niet minder door liggen. Het is wel bijzonder dat hij steevast de schoenen van mevrouw de Vries lijkt uit te kiezen. Een knappe dame van hoge komaf. Die hier dan ook niet vreemd van opkijkt.
Ik pak een stoel en ga naast meneer Jansen zitten. ‘Goedemorgen, goed u te zien!’. Meneer Jansen reageert niet. Ik pak een krentenbol van de schaal en begin te eten. ‘Toch wel lekker zo’n bol. Het zit wel vol suiker, daar heb ik wat minder mee’.
Dan schuif ik mijn stoel naar achteren en ga naast meneer Jansen liggen. Net als hem met de benen wijd. Blij dat ik geen rokje aan heb. Het zou toch een beetje te gekkig worden voor mevrouw de Vries. Er zijn grenzen.
‘Toch karig he, die krenten. Tegenwoordig stoppen ze er maar weinig van in, om de kosten te drukken’. Meneer Jansen zegt geen woord. Ik ga verder ‘u kijkt naar het plafond’ zeg ik al wijzend naar de vergeelde witte verf. Meneer Jansen volgt mijn beweging.
‘Het kan wel een likje verf gebruiken. Goed dat u er oog voor hebt. Menigeen gaat er langs af. Alleen maar aandacht voor hun brood en koffie. Maar u ziet het he’.
Meneer Jansen kijkt mij wat meewarig aan.
‘Ja, goed dat u hier ligt. Het heeft mijn ogen geopend. Misschien kunnen we meneer Huibrecht vragen eens een kijkje te nemen. Hij is schilder geweest. En nog super vitaal’.
‘Meneer Huibrechts, kom eens kijken’.
Meneer Huibrechts ontwaakt uit een half comateuze toestand ‘huh?’
‘We zijn hier’ roep ik vanaf de grond.
‘Kunt u eens kijken naar dit plafond. Dat is toch niks’.
Meneer Huibrechts kijkt omhoog. Hij bromt wat onhoorbaars, maar aan zijn gezichtsuitdrukking te zien is hij niet blij. Terecht. Achterstallig onderhoud.
Dan kijk ik naar meneer Jansen en geef hem een hand (volgens de speciale vlindermethode uit ‘Dag Mama’). Samen gaan we rechtop zitten. Ik deel mijn krentenbol op in 2 stukken en geef er een aan Jansen. ‘Alsjeblieft, een halve bol. En nu nog een bakkie erbij. U drinkt hem zwart met één suikerklont. Komt voor elkaar Jansen’.
1, 2, 3…Samen gaan we staan. Ik schuif zijn stoel naar achteren en laat meneer Jansen plaatsnemen aan tafel. Het is een handeling die we nu een aantal keer per dag herhalen. Maar steeds minder wordt nu meneer Jansen een stoel heeft met verzwaarde flappen die we over hem heen leggen. En een verzwaarde ballendeken. Zodat hij zijn lichaam kan beleven. Iets wat hij mist in de dementie. En maakt dat hij regelmatig op de harde vloer gaat liggen.
Ik kijk naar rechts: ‘Goedemorgen mevrouw de Vries. We zijn weer boven Jansen hoor!’
Ja, goed contact maken met mensen met dementie betekent op ieder moment kunnen afstemmen. Het contact beginnen daar waar zij zijn. En dus zit ik geregeld naast een wc pot, onder een ontbijttafel of hang ik met mijn hoofd ondersteboven in een plantenbak. Ik doe het allemaal. Iedere dag. Met heel veel liefde 
𝗗𝗼𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗷 𝗺𝗲𝗲 é𝗻 𝗸𝗼𝗺 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹𝗴𝗲𝗽𝗿𝗲𝘇𝗲𝗻 𝗺𝘂𝘇𝗶𝗲𝗸 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝘀𝗵𝗼𝘄 ‘𝗗𝗮𝗴 𝗠𝗮𝗺𝗮’. 𝗩𝗮𝗻 𝗼𝘂𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻𝗽𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝗹𝗼𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘁𝗵𝗲𝗮𝘁𝗲𝗿𝗺𝗮𝗸𝗲𝗿𝘀. 𝗭𝗲 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁 𝗮𝗹 𝟯𝟬𝟬.𝟬𝟬𝟬 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗵𝗼𝗹𝗽𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗼𝗺𝗴𝗮𝗻𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲𝗺𝗲𝗻𝘁𝗶𝗲.
Meer lezen
Dit bericht heeft 0 reacties