Heb lief….

Ze streelt zachtjes over zijn gerimpelde hand die op het pluchen kleed ligt en zegt lieve herhalende woordjes tegen hem. Bas vindt alles goed en glimlacht naar haar. Samen zitten ze in de huiskamer en kijken ze langs de Sanseveria’s naar buiten waar de zon op de vijver schijnt van het verpleegtehuis waar ik werk en waar ik mijn opleiding als 17-jarige begon.
Ze “horen” niet bij elkaar maar dat weten ze niet en dat geeft niet. Elke dag zijn ze blij als ze elkaar weer zien, dan zegt hij: ha Marietje waar was je toch? En Marie die eigenlijk geen Marietje heet maar Geertje, zegt dan steevast; malle jongen ik was er toch altijd en streelt hem liefdevol over zijn hand. Ze leven tijdloos, hun geheugen is vol herinneringen maar alles is vaag en zo ver weg. Gelukkig vonden ze iets in elkaar wat het leven dragelijk maakte nu ze zo afhankelijk van zorg geworden waren. Het was een lief stel en als 17-jarige bekommerde ik me net een beetje meer om ze. Het had iets ongrijpbaar teders, iets weemoedigs en ik had het lef niet om te zeggen dat Marietje eigenlijk Geertje heette en dat ze eigenlijk niet bij elkaar hoorden.

Ik ben een beetje afgedwaald in mijn herinneringen en open mijn computer om wat te werken. Eerst nog maar even op Twitter kijken waar ik ook vaak goede informatie over Zorg vandaan haal. Ik scan langzaam door mijn tijdlijn en zie de ene na de andere tweet met grote zorgen voorbij komen, is het een zegen, is het vloek al deze informatie? Mensen die ik alleen van Twitter ken “verdwijnen” zomaar en ik maak me zorgen over ze omdat ze het zo moeilijk hadden. Ik schrik van de reacties van mensen op elkaar van wie ik dacht dat ze “vrienden” waren. Mensen begrijpen elkaar niet en worden aangevallen. “Als je niet hetzelfde denkt als ik dan zal ik je dat duidelijk maken” is de tendens. Ik probeer vaak te nuanceren, door te vragen, maar alles gaat zo snel en voor je het weet is iemand zwart gemaakt, uitgekotst. Mensen in zorgelijke omstandigheden worden net zo makkelijk uitgescholden. In het ergste geval wordt er zelfs anoniem een zorgmelding gedaan omdat men elkaar niet meer vertrouwd.

Berichten vanuit/over de overheid stemmen mij helemaal treurig, verpleeghuizen sluiten, medicijntekorten, palliatieve zorg wordt gekort en steeds meer zorg op de schouders van mantelzorgers………
Wat is er toch met de liefde gebeurt vraag ik mezelf steeds vaker af, is het een ouderwets woord geworden? Past het dan alleen nog maar bij “verliefd” zijn? Liefde is voor mij zoveel meer en zo vanzelfsprekend, zonder de liefde zijn we niets.

We kunnen niets vasthouden, niets koesteren zonder liefde, we kunnen niets laten groeien zonder liefde, we kunnen geen vriend zijn zonder liefde, we kunnen niet zorgen zonder liefde, we kunnen niet lesgeven zonder liefde voor de kinderen.
En nee we kunnen ook niet regeren zonder liefde, want zonder de liefde worden er beslissingen genomen die de aller aller kwetsbaarsten in onze samenleving zo hard treffen.
We kunnen uiteindelijk niet leven zonder liefde……..

Want we leven in een dikke-ik maatschappij waarin we zorgen dat we onszelf staande houden met alle luxe die we onszelf kunnen veroorloven, maar ten koste van wat? Van onze kinderen, van onze ouderen, van de zieken, gehandicapten, mensen die niet (meer) mee kunnen doen in de maatschappij?
Ik wens zo van harte een kentering, een kanteling waarin we weer naar elkaar gaan omkijken, voor elkaar zorgen, voor elkaar opkomen zoals dat vroeger veel vanzelfsprekender was. Was vroeger dan alles beter? Nee absoluut niet, ik geniet ook van mijn computer, van mijn handige telefoon en het gemak waarmee ik een veilige auto kan rijden, dat was “vroeger” wel anders.
Maar wat ik zo mis is de liefde, juist gewoon de liefde. Heb lief mensen, met alles wat in je zit, het is er gewoon, voel het, gebruik het. En hoe meer je geeft, hoe meer je ervan terug krijgt! Het leven is zo kostbaar, denk aan iemand die je verloren hebt misschien wel veel te vroeg, wat zou je er voor over hebben diegene nog te kunnen liefhebben? Je iPhone, je auto, je oh zo belangrijke baan? Zet je trots, hoogmoed en pijn opzij en zeg; ik heb jou nodig en jij mij….. De verbintenis met de ander maakt dat je dit leven volhoudt. “Samen sterk” een leus die ik heel graag gebruik. Niet alleen, maar met elkaar.

Heb lief net zoals Marietje en Bas, niet meer wetend waar vandaan ze kwamen of hoe lang het nog zou duren, hielden ze van elkaar elke dag die hen samen nog gegund was. Ik ben ze uit het oog verloren maar hoe het voelde weet ik nog zo goed. Zo waardevol dat ik dit soort mooie dingen mocht meemaken in mijn werk wat ik met heel veel liefde deed.

Zing het, schrijf het, teken het, zeg het, roep het, zegt het voort en doe het: heb lief!