FTD is dat je iemand mist die vlak naast je zit

Eén van de moeilijkste aspecten van FTD is dat de geliefde nog steeds fysiek aanwezig is.

Lori Ruhlman worstelde met deze realiteit, en schreef dit gedichtje.

FTD is dat je iemand mist die vlak naast je zit.

Het is de pijn van het verlies, maar je tranen niet kunnen laten zien.

Het is iemand heel langzaam zien weglopen, je weet dat de kans op afscheid nemen is verkeken en tegelijkertijd weet je dat het veel te vroeg is om afscheid te nemen.

Het is met alle macht proberen het beeld van degene van wie je houdt vast te houden, maar dat beeld wordt wazig en vervaagt voor je ogen.

Het is het gevoel hebben dat je het beeld niet hebt kunnen vasthouden, het is bang zijn dat je dat beeld nooit meer terug krijgt.

FTD is dat je iemand mist die vlak naast je zit.

Het is je schuldig voelen om te verlangen naar daarvoor, om het vergeten, voor de frustratie.

Het is proberen om aardig en vriendelijk te blijven, zelfs als je je ergert.

Het is je onoprecht voelen als je aardig en vriendelijk bent omdat die handelingen niet meer zo oprecht en spontaan meer zijn als daarvoor.

Het is weten dat je het moment moet waarderen, het nu, omdat vandaag de beste dag is.

Het is zo graag willen praten, toenadering zoeken, dieper graven, wetend dat de afstand al veel te groot is.

FTD is dat je iemand mist die vlak naast je zit.

Bron: http://www.theaftd.org