Zorgen voor je partner: Het rouwproces voltooid? #NAH

Zou het kunnen, dat je je rouwproces nu hebt voltooid?

Dat je in een rouwproces hebt gezeten, lijkt wel zeker.

Geen idee meer of iemand, een professional, het zo heeft benoemd, ik betwijfel dat, maar ik weet zelf genoeg van het leven om dat waar je doorheen bent gegaan, te kunnen omschrijven als een rouwproces.

Het was ook niet niks: door je hersenletsel ineens niets meer kunnen, compleet in de war zijn daardoor, maanden in een revalidatiecentrum verbleven, je baan verloren, de hoop op een aangepaste functie zien vervliegen, eigenlijk voor het blok gezet met dagbesteding, wat je absoluut niet wilde, je draai moeten vinden richting vrijwilligerswerk, en ook moeten knokken voor je relatie.

Ik herkende je niet meer, twijfelde aan de man met wie ik was getrouwd, twijfelde aan mijzelf.

Vrienden, die ik onlangs ons trouwalbum liet zien, zagen toch een gelukkig stel, een gelukkige vrouw.

De laatste paar dagen lijk je rustiger.

Rust die even werd verstoord door een nieuwe, lichte aanval, maar je lijkt de draad toch positief op te pakken.

Ik struikel niet over je lange tenen, ik merk niets van een kort lontje.

Ik juich niet te vroeg, heb dit vaker meegemaakt, maar ben er toch even blij mee voor zolang het duurt.

Er is vooral duidelijkheid, overzicht en structuur, en daar gedij je op.

Je werkt drie dagen in de week een aantal uurtjes bij het Leger des Heils.

Vanochtend hoorde je van je collega dat men daar vond dat je vooruit ging, dat je vrolijker was.

Ik ben dus niet de enige die verandering opmerkt.

Je lijkt daar je draai steeds beter te vinden, gelukkig.

Bij het verzorgingshuis ben je “eruit gewerkt”.

Je had  aangegeven graag met elektra bezig te zijn, maar toen jullie met drie man kapotte lampjes gingen verwisselen bij bewoners, bleek jij er één teveel te zijn.

Naderhand kreeg ik te horen dat je geen initiatief toonde, dat je het werk niet ziet, maar je bent nog nieuw daar, keek de kat nog wat uit de boom, en hoe moet je met drie man één lampje gaan vervangen?

Erom vechten misschien?

Dat heb je niet gedaan.

Ik kan de situatie op afstand niet beoordelen, ben er niet bij geweest.

Je collega’s hebben je in je gezicht waardering gegeven en je achter je rug om eruit gewerkt.

Misschien wilden ze hun eigen baantje veilig stellen, maar waarom gaven ze jou dan een kans?

Begrijpen doen we het niet, maar als er zo met mensen om wordt gegaan, kun je er beter niet bij horen.

Maar wel van te voren de loftrompet steken over de sfeer en de collegialiteit.

Je baalde gigantisch van de gang van zaken, maar ook hier is nu duidelijkheid.

Duidelijk niets.

Bij het “Leger” krijg je duidelijke opdrachten en aanwijzingen, is het werk overzichtelijk.

Misschien was klusjesman zijn bij het verzorgingshuis toch te hoog gegrepen.

Persoonlijk denk ik van wel, want ik weet ook hoe je werkt, maar dat zeg ik niet tegen je.

Wees jij maar trots op je werk bij het “Leger”, waar je ook gewaardeerd wordt.