Zorgen voor je moeder: Een mond vol tanden #dementie

Ik schrik me rot als ik de woongroep binnenstap. Mijn moeder zit aan tafel, te frunniken aan haar blouse. Maar… ze heeft geen tanden in! Ik ben echt in shock. Ze ziet er zo anders en vooral oud en troosteloos uit. Haar gezicht is zo anders, ik herken haar bijna niet. En juist nu kletst ze volop, maar ik versta er dit keer echt helemaal niets van. “Ze wilde haar tanden echt niet in vandaag, we hebben het een paar keer geprobeerd” meldt de verzorgster. Jeetje, dit is overduidelijk de volgende fase in het dementieproces, concludeer ik. Niets meer willen, omdat ze niet kan snappen waar het voor nodig is. Aankleden, eten, zitten…dat worden allemaal dingen waar ze niet van wil weten. Dat ze zich zowat uitkleedt om haar blouse op de rand van de tafel uit te spreiden en de strepen te tellen (of zoiets) komt hard binnen bij me. Ik denk dat het tijd wordt dat ze een snoezelkleed krijgt. Zo’n lappendeken van allerlei materialen die prettig zijn om aan te voelen en mee te frutselen. Er moet er eentje in de woongroep zijn, ik zal er eens naar vragen. Alsof het geen toeval is zag ik gisteren een facebookbericht over fruffels: een mini lappendekentje dat om de pols gedaan kan worden.
Een uurtje later komt verzorgster Patty binnen, die aan haar middagdienst begint. Als ze hoort dat mijn moeder haar gebit niet in wil, loopt Patty naar de kamer van mijn moeder, komt terug met haar gebitsbakje en stopt gedecideerd maar liefdevol de tanden in mijn moeders mond. Ma accepteert dat probleemloos. Ik zucht van opluchting, ik heb mijn moeder weer terug! Het communiceren gaat nu ook weer veel makkelijker. En haar glimlach is een stuk mooier.
Toen ik arriveerde had ik me voorgenomen om ma met dit mooie weertje mee naar buiten te nemen, een blokje om. Maar ze loopt zo slecht, ik zie er nu even vanaf. Eerlijk gezegd zie ik ook op tegen het omkleden en aantrekken van haar schoenen en jas. Als ze haar gebit al niet in wil, dan wil ze zich vast ook niet aankleden en naar buiten gaan. Ze vindt het ook eng buiten. Heel even duikt er een scheutje schuldgevoel op: maak ik het mezelf niet gewoon te makkelijk?
We schuifelen samen naar de bank, waar ze samen met de andere bewoners naar een concert van BZN kijkt op de grote tv en wat keuvelt met haar buurvrouw. Dat is weer een mooi momentje voor mij om er tussenuit te knijpen. Ik meld ma dat ik boodschappen ga doen bij AH. Ik laat in het midden of ik nog terugkom. “Och jeetje” zegt ze “daar helemaal heen?”. “Nee hoor ma, het is niet ver” stel ik haar gerust. “Het is hier in het dorp”. Nou, dan is het goed, zucht ze. Met een dikke zoen en een “tot gauw” verlaat ik de woongroep.