Zomervakantie

En toen was het opeens vakantie.

Die laatste weken voor de vakantie en de eerste week van de zomervakantie staan altijd vol met afspraken omdat er nog iets afgerond moet worden, zorgverleners bepalen dat de doelen nog niet bereikt zijn of wat voor andere dingen zorgverleners (be)denken zo vlak voordat ze kunnen uitrusten of op vakantie kunnen.

Voor ons is zomervakantie, hetzelfde als de tijd tussen de vakanties, maar dan zonder pgbers. Want die hebben vakantie. En ja pgbers zijn ook zorgverleners, maar komen in onze thuissituatie voor een aantal uren achter elkaar en staan dichterbij ons dan bv de muziektherapeut, die we een keer per week een half uur zien.

Maar die pgbers hebben kinderen, of hebben nog een vaste baan waarbij ze alleen in de vakanties vrij zijn of zijn langdurig ziek en dan kan het dus gebeuren dat wij zes weken lang maar max 1 pgber per week hebben, in plaats van vijf.

En dan komt alles 24/7 op onze schouders. Met uitzondering van die pgber die een paar uur komt. En dan prop ik zoveel mogelijk regelwerk in die paar uur als maar kan. Soms zelfs een afspraak met een zorgverlener die niet de gehele zomervakantie van de aardbodem verdwijnt.

In dat opzichte is de zomervakantie wel oke. Er is gewoon niemand bereikbaar. Kinderarts? Met vakantie. Neuroloog, met vakantie, kentalis zorg; met vakantie, etc.

En opeens krijg je een paar dagen voordat de school open gaat een mail. Ah die zijn ook weer aanwezig.
En een telefoontje van de neuroloog (wat blijkbaar een afspraak was waar wij niet van op de hoogte waren).
En hebben we weer muziektherapie, waarvan ik eerder gevraagd heb waarom we dat ook alweer doen en dus voor de therapie een belafspraak heb. Afspraak te plannen tijdens de paar uur aanwezigheid van pgber. En die muziektherapeut die eigenlijk volgende week een afspraak wil, maar alle pgber uren al vol zitten met afspraken en ik niet weet waar ik het in moet proppen.

Op een gegeven moment sta ik onder de douche na te denken hoe ik het toch vol ga houden, welke afspraken nu echt moeten en welke niet, hoe kind het allemaal gaat volhouden en waar ik ergens even adem kan halen of gewoon naar de wc kan.

En heel eerlijk gezegd, ik weet het niet. Ergens moet er iets veranderen, maar wat en hoe, geen idee.
Alle zorgverleners vinden hun ding belangrijk, dreigen met stop zetten hulpverlening als je aangeeft een ander prioriteit te geven. Heb ik in anderhalve week allemaal vragen van drie zorgverleners die toch willen weten hoe het staat met bijvoorbeeld de emdr, en ik daar nog helemaal niks aan gedaan heb en dus een leugentje om bestwil geef; vakantie. Niet dat wij daar aan doen, maar het is een legitiem excuus.

Maar die vakantie is nu voorbij en dus wordt er weer actie verwacht. De zorgverleners hebben vakantie gehad, voelen zich misschien wel uitgerust vanwege hun tijd vrij.
Ik daarentegen heb dus zowel de zorg gehad, als sommige nog best wel grote en vooral intensieve regeldingen en geen extra mensen om te ontlasten en wil dus vooral rust.

Maar daar hebben de zorgverleners geen oren naar, want de vakantie is voorbij, we gaan weer knallen, ze hebben energie en ideeën en motivatie.
En als je dan als zorgverlener deze moeder spreekt die aangeeft dat ze die therapie maar even wil uitstellen of de afspraak toch echt een week later pas kan inplannen, dan krijg je best wel scheve gezichten en soms dus een dreigement dat je dat toch wel voor je kind over hebt, dat HUN therapie toch echt belangrijk is, etc.

Terwijl ik toch altijd dacht, en als ergotherapeut ook zo mijn werk deed, dat je zorg verleend en geen drilsergeant bent. Dat je clientgericht bezig bent en probeert te ondersteunen.

Maar blijkbaar heb ik dat altijd verkeerd begrepen.