Zoete herinneringen #PSP

Het begon als een ingeving, ergens tussen de boeken- en de kousenwinkel. Kan het banaler (niet de boeken, wel de kousen)? Liep ik mijn gedachten achterna en dus de winkel voorbij. Omkijken. Twijfelen.
Maar op sommige momenten van het leven mag je niet twijfelen.
Maar op sommige momenten is het van levensbelang om op je stappen terug te keren.
Tien witte pralines graag. Zonder noot. Doe maar gewoon in een zakje. Zou tien wel genoeg zijn? Voor haar. Van mij voor haar, mijn moeder.
Een witte praline van Leonidas. Ik breek ze open en geef haar het romige binnenste. En veel geduld in kleine beetjes. Soms blijft haar mond dicht voor al die zachtheid. De hardheid van haar ziekte. De onbegrijpelijkheid van dat lijf dat leeft en al het leven losliet. Het leven al losliet.
Ik durf. Ondanks haar haperend slikken, verslikken.
Op risico van het leven lepel ik haar zoete herinneringen in.