Worden de bedachte oplossingen mijn probleem?

Knappe koppen bedenken oplossingen om tijd, geld en aandacht te besparen in de zorg. Veelal zijn het digitale of geautomatiseerde vervangingen van menselijk contact en handelingen. Zo’n bedacht product moet menskracht besparen en zo dus een probleem oplossen. Maar worden al die bedachte oplossingen vervolgens mijn probleem?

Ieder product heeft namelijk randvoorwaarden nodig om goed te kunnen werken. En die randvoorwaarden zijn er niet vanzelf. Want een dispenser werkt niet zonder stroom of batterijen. En je hebt er niets aan als deze niet gevuld is met de juiste medicijnen.
Een seniorvriendelijke tablet doet het alleen als deze is opgeladen en waarschijnlijk is er ook een werkende internetverbinding nodig. Zomaar even twee voorbeelden om het effect te laten zien.

En wie gaat dat regelen, beheren en monitoren? Wordt daar ook over nagedacht?
Want los van de technische randvoorwaarden hebben we ook nog te maken met de (on)mogelijkheden van de gebruiker. Vaak is een eenmalige uitleg niet voldoende en vraagt het veel tijd en oefening om iets nieuws te beheersen. En ik voel de bui al hangen.

Misschien zie ik te veel beren op de weg. Maar ik zie mezelf alweer heen en weer rijden om het modem te herstarten of om te checken of de, door de dispenser uitgespuugde, medicatie wel echt is ingenomen. En daar begin ik niet aan. Er kan niets meer bij.

En zo dreigt de oplossing voor het ene probleem zich te verplaatsten naar een ander.  We lopen het risico dat er, dankzij deze producten, zorg wordt afgeschaald en de inzet van mantelzorgers nog groter moet worden. Daar bedank ik echt voor.

Want een product inzetten zonder eerst goede randvoorwaarden te regelen, lost helemaal niets op. Sterker nog, het zorgt dan voor meer frustratie, onrust en eenzaamheid. En dat is nou net wat we niet willen.