Wie is wie binnen onze roedel?

Tijdens mijn zoektocht naar informatie over dementie kwam ik een documentaire tegen, waarin Adelheid Roosen vertelt over haar moeder met Alzheimer. Ze sprak daarin woorden uit, die mij momenteel steeds meer bezighouden.

” Als er een kindje geboren wordt, worden tegelijkertijd en onmiddelijk twee ouders geboren. Hoe zit het dan als je ouders zo afhankelijk worden en ze zorg van jou nodig hebben?”

Ik weet nu al dat ik, samen met mijn broers en zusters, steeds meer de regie over het leven van mijn vader zal moeten overnemen. De rollen worden inderdaad omgedraaid.. Ik heb er behoorlijk moeite mee. Zeker nu er maatregelen qua financiën en autorijden getroffen moeten worden, waar wij als kinderen wel aan toe zijn maar mijn vader absoluut nog niet.

Verdrietig om te zien hoe hij reageert, als we er voorzichtig over beginnen en hij onmiddelijk als een aangevallen dier uitroept: “Schei toch uit, ik ben niet achterlijk!”..

Je weet dat het voor zijn bestwil is. Maar jeetje… Hij is, ondanks dat hij steeds meer zichzelf kwijtraakt, nog steeds mijn vader. En hoe dubbel is het dan dat wij hem, als kinderen, de wet komen voorschrijven en hem dingen gaan ontnemen.

Op zulke momenten hoop ik stiekem dat de dementie heel snel gaat en hij het besef van ‘steeds minder mogen en kunnen’  niet meer heeft. Absoluut niet omdat ik het niet voor hem wil zorgen maar puur omdat het allemaal zo verdrietig is en ik enorm veel moeite heb om de plekken binnen onze roedel om te moeten draaien..