Werk en mantelzorg: “samen”

Op 3 april 2015 ben ik begonnen met mijn blog. Ik moest iets vinden om de gebeurtenissen van mij af te schrijven. Hieronder deel ik een bericht welke ik 30 mei 2015 plaatsten. Het grijpt mij weer aan. Ook door het feit dat er eigenlijk niet zo veel is veranderd.

Mijn lieve meissie, mijn lieve vrouw, maatje door dik en dun, in goede en in slechtere tijden.
Helaas heeft ons leventje door jouw gezondheid wel veel heuveltjes en dalen.
Gelukkig heeft dit ons nooit uit elkaar weten te drijven. Soms moeten we daar best voor knokken.
In de loop der jaren hebben we je samen zien veranderen van een krachtige mooie vrouw, zowel van binnen als van buiten in een vrouw welke is getekend. Getekend door de zorgen van het ziek zijn. Ik weet hoe erg jij dit vind. Ik probeer je altijd mee te geven dat je mijn kanjer bent, mijn rots, mijn trots.
Wat hebben we een hoop moeten mee maken om je op de been te houden. Toch hebben we er altijd getracht een feestje van te maken. Weet je nog de keer dat je met oud en nieuw weer eens in het ziekenhuis lag. Wat hebben we het toen gezellig gehad. Voor iedereen op de afdeling hadden we een bordje gemaakt met wat lekkers. Voor wie kon hadden we in de conversatiezaal oliebollen en wat snacks. Wat een blije gezichten hadden we..
Zo hebben we het altijd gedaan, en zo doen we het nog steeds.
Na 27 jaar ben je naar buiten gekomen met een trauma welke je hebt opgelopen. Ik heb het nooit geweten. Had ik het maar geweten. Wat ben je stoer zoals je dit uiteindelijk hebt opgepakt. Verwerkt heb je het niet.
Samen hebben we mogelijkheden gevonden om ook met je psychologische dingetjes om te gaan. Je hebt het ook moeilijk, heel moeilijk. Je zei zelf altijd al dat je vind dat mensen je niet begrijpen. Het is waar. Soms was dat ook moeilijk. Toch hebben we ons ook hier samen doorheen weten te slaan.
Ook in onze omgeving hebben we mooie dingen meegemaakt, maar zeker ook tegenslagen moeten incasseren.
Helaas hebben we vele beloftes mogen ontvangen welke nog open staan. Helaas hebben mensen uit onze omgeving ons afgerekend op dingen die we toch probeerde te doen. Helaas hebben en laten mensen ons in de steek. Zo goed en zo kwaad als het ging waren wij er wel altijd. Maar we kunnen trots zijn. Gelukkig hebben we er ook mensen aan overgehouden waar we wel op kunnen bouwen, welke we kunnen vertrouwen.
Helaas heb jij wel op een avond moeten zien wat dit alles met mij heeft gedaan. Ik had je dit willen besparen, maar het lukte even niet. De paniek in jouw ogen wil ik nooit meer zien, nooit meer. Ik zal er voor zorgen dat mensen dit nooit meer kunnen veroorzaken. Ik beloof het je..

De laatste zin in het bericht is nog steeds van kracht: