Weg hier, schooier – gastblog door Gerja Visscher (miMakker Sophie)

Rust, respect en regie. Je zou ze de drie r-en van de miMakker kunnen noemen. Alle drie staan ze in verschillende situaties op de voorgrond tijdens onze ontmoetingen.

Mevrouw de Beuk is iemand die de touwtjes graag in handen heeft. Huiskamer ‘de Boog’ ziet ze als haar domein waarover ze de regie heeft. Ze begrijpt niet wat miMakker Sophie met haar bijzondere verschijning hier komt doen. Ze steekt dit niet onder stoelen of banken en steevast zet ze Sophie zonder pardon de deur uit. “Ga hier weg, er is hier niets te halen bij deze oude mensen. Weg hier, schooier!” klinkt hierbij dan fel door de huiskamer. Alle pogingen van Sophie om hier creatief op te reageren, maken geen indruk.

Op een dag neemt mevrouw Groningen het op voor Sophie tegen een boze mevrouw Beuk. Ze gaat naast Sophie staan en pakt beschermend haar arm vast. Mevrouw Beuk wordt nog bozer, maar kiest er gelukkig voor om de huiskamer te verlaten. Op dat moment wordt het mij, Gerja, teveel. Sophie heeft hulp nodig.

Vanaf die dag komt vrijwilligster Madelief steeds met Sophie mee. Mevrouw de Beuk en Madelief hebben direct een goede klik. Samen drinken ze koffie, maken een wandeling en hebben hierbij veel plezier. In de beleving van mevrouw kent ze Madelief al vanaf dat ze twee turven hoog was. En Madelief accepteert dat mevrouw dit zo ervaart.

Dan besluit Madelief om Sophie niet meer uit de weg te gaan. Wanneer ze haar zien, legt ze steeds aan mevrouw Beuk uit wat Sophie komt doen.

Een week later ontstaat er al een verrassend moment. “Hé, daar heb je haar ook, die wordt nooit ouder! Die met die neus.” zegt mevrouw de Beuk lachend tegen Madelief en mevrouw van Groningen. Vrolijk loopt het gezelschap verder, napratend over de vreemde verschijning van Sophie.

Wanneer Sophie vanmorgen de hoek om komt, zit mevrouw de Beuk op een stoel in de gang. Ze heeft er al een wandeling met Madelief op zitten. “Hé hallo, ben jij er ook!” roept ze Sophie hartelijk toe. Ze zegt hierbij ook iets over de neus van Sophie. En Sophie, die denkt het te begrijpen, haalt een rood neusje uit haar jurk. Mevrouw schiet in de lach. En terwijl ze op Sophie afstapt, zegt ze: “Nee, we moeten even neuzen!” Met haar beide handen pakt ze Sophie bij de bovenarmen en met haar neus raakt ze die van Sophie.

Het resultaat is een groots plezier tussen beiden. Mevrouw de Beuk geniet hier zo van, dat ze zelfs na haar vertrek van zowel Sophie als Madelief er nog over vertelt.

Op het moment dat mevrouw het erg goed kon vinden met Madelief, was dit voor mij, Gerja, al een win-win situatie. Deze nieuwe ontwikkeling is zowaar nog mooier. Ze is ontstaan door de inzet van Madelief die onder andere door het goed observeren van Sophie, de miMakkusmethode zich eigen heeft gemaakt. Vanuit rust, respect, heeft ze mevrouw de regie gegeven om op een andere manier op Sophie te reageren. Een bewijs voor mij dat de miMakkusmethode ook zonder neus effectief is.

Dank je wel Madelief!

Gerja Visscher werkt al bijna 20 jaar met mensen met dementie. Vanaf het moment dat ze deze mensen leert kennen, sluit ze ze in haar hart. In 2010 kreeg Gerja de kans om, na een opleiding bij Stichting miMakkus, als miMakker Sophie aan het werk te gaan. Omdat er zoveel moois gebeurt en de contacten zo anders zijn dan de ervaringen die ze als Gerja heeft, is ze haar ervaringen gaan opschrijven.