Weer 9 uur verspild deze week

9 uur die ik ook anders had kunnen besteden.
9 nodeloze uren bezig geweest met nabellen, navragen en regelen.
9 uren in de wacht, in gesprek of in discussie.

9 uur waarin ik ook iets leuks had kunnen doen.
9 uur om uit te rusten of even niets te doen.
9 uur die ik veel beter had kunnen besteden aan mezelf of aan mijn dierbaren.

Maar nee, ik had deze 9 uur nodig om dingen te regelen. Om te zorgen dat alles goed door kan gaan en dat mensen hun afspraken nakomen. De 9 uur waren nodig om mensen te overtuigen dat een gevaarlijk defect aan een hulpmiddel echt een spoedige reparatie vereist. Om mensen te vertellen dat een indicatie geen cadeautje is, maar bittere noodzaak. Om te benadrukken dat vervanging van medewerkers echt ingepland moet worden. En om uit te leggen dat ik niet moeilijk doe omdat ik dat zo leuk vinden.

En het zijn deze 9 uur die me deze week het meest frustreren. Dit is werkelijk een verspilling van mijn kostbare tijd. Het kost zoveel energie om steeds hetzelfde verhaal te vertellen aan mensen die het eigenlijk niet willen horen. Ik voel steeds vaker een soort onverschilligheid of zelfs lamlendigheid aan de andere kant van de lijn.

Dit zou niet nodig moeten zijn. Alles is namelijk geregeld en staat op papier. Maar ergens gaat het steeds mis en wordt er geen verantwoordelijkheid genomen. Dan zit er niets anders op dan weer aan de bel te trekken. Want als ik niets doe, dan gaat het zeker mis. En zo blijf ik in de greep van wantrouwen, onkunde, desinteresse, formulieren, indicaties en procedures.

Maar na die 9 uur staat een deel weer op de rit. Zijn de afspraken weer helder en weten ze weer wie ik ben. Totdat volgende week alles waarschijnlijk weer opnieuw begint…