Wat me op de been houdt: breien

Ik breng veel tijd door in wachtkamers. Heel veel. Ik moet mijn zus in de gaten houden, wat betekent dat alles wat mijn volledige aandacht vereist uitgesloten is. Als ik even niet oplet staat ze op en loopt weg.

Breien was de oplossing. Ik begon ermee om iets te doen te hebben als ik in de wachtkamer moest zitten. Iemand raadde me dat aan en ik had niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden.

Het is echt perfect om te doen als je moet zitten wachten, zoals in een wachtkamer, waar ik voortdurend moet opletten en soms van het ene op het andere moment moet stoppen waar ik mee bezig ben. Het is een makkelijke hobby die niet veel ruimte in beslag neemt. Je kunt het natuurlijk zo moeilijk en duur maken als je wilt, maar dat hoeft niet. Er is altijd wel ergens garen of wol verkrijgbaar voor niet al te veel geld, en soms geven vriendinnen me het breigaren dat ze ooit voor iets gekocht hadden en nooit gebruikt hebben.

Breien is ook heel ontspannend. De bewegingen gaan na een tijdje gewoon vanzelf. Het geeft voldoening om iets af te maken en dan aan iemand cadeau te doen. Er zijn zo weinig mogelijkheden in mijn leven als mantelzorger om creatief te zijn.

Eerst maakte ik sjaals voor mijn vrienden. Nu maak ik dingen voor de vrouwenopvang en vluchtelingenopvang. Zij waarderen handgemaakte dingen, vooral babykleding. Het breien van babyschoentjes, truitjes en mutsjes vrolijkt mij zelf ook op. Het is fijn te weten dat al deze tijd niet verloren gaat en dat ik iemands dag ook nog kan opvrolijken met iets dat ik zelf gebreid heb!

Door A. Jones