Wat is de waarde van die versoepeling in de bezoekregeling?

Ook deze week mocht ik weer een uurtje naar mijn moeder. Hetzelfde protocol van vragenlijst en ontsmetting volgde. Je gaat er langzaam aan wennen. Maar toch weiger ik dit te zien als het nieuwe normaal. Het moet echt het tijdelijke abnormaal blijven. Het is namelijk niet normaal dat onze dierbaren nog steeds achter gesloten deuren zitten. En dat zal het ook nooit worden.
Tijdens de laatste persconferentie werd extra aandacht besteed aan het bezoek. Maar wat is de waarde van die verdere versoepeling in de bezoekregeling?

Versoepeling?

Ik vertelde mijn moeder dat er vanaf 15 juni meer bezoekers naar binnen mogen. Ze vroeg mij of dat dan allemaal in dat ene uurtje per week moet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee heb. Want wordt met de uitbreiding naar meerdere bezoekers nou bedoeld dat er meer bezoekers per week mogen komen? Dus dat het aantal keren bezoek ook wordt uitgebreid. Of dat we in dat ene uurtje met meerdere personen op elkaar gepropt in haar kamertje moeten zitten? Of blijft het bij één bezoeker in dat ene uur per week en mag de 1^e contactpersoon vervangen worden? Hopelijk wordt dit snel duidelijk, want over 10 dagen moet deze extra versoepeling ingevoerd zijn voor alle instellingen die geen besmettingen hebben. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat lopen.

Naar buiten

Maar nog steeds mag ik mijn moeder niet mee naar buiten nemen. Niet even een rondje lopen in de frisse buitenlucht met een rolstoel. Geen blokje om en even iets anders zien. En eigenlijk maakt mij dat best wat boos. Want in diezelfde persconferentie werd aangekondigd dat we toch weer op vakantie mogen. Zelfs naar het buitenland. Het lijkt ineens een eerste levensbehoefte van veel mensen te zijn om erop uit te trekken. Maar als je dit bekijkt in het licht van al die mensen die nog vastzitten in afgesloten huizen en afdelingen?

Uitzicht

Ik stel me dus zo voor dat mensen vanaf 15 juni met hun caravan achter de auto op stap gaan naar het buitenland om eindelijk weer wat ontspanning te zoeken en bij te komen van deze crisis. Luifeltje uit, stoeltjes uitklappen en met een bakje koffie genieten van een mooie omgeving. Ik gun het ze van harte. Maar zet dit eens naast onze dierbaren die nog steeds niet naar buiten mogen. Die nog steeds het terrein niet af mogen. Geen zonnetje op het gezicht, geen wind door de haren en geen mooie vergezichten. Welk uitzicht hebben onze dierbaren op een mooie zomer?

Raken we hier de balans niet een beetje kwijt?

Want zelfs in de instellingen waar geen besmettingen meer zijn, mogen de mensen nog steeds niet vrij naar buiten. Ik heb het hier dus niet over een luxeprobleem. Het gaat hier over bewegingsvrijheid, eigen tijd indelen en contact met andere mensen.
Mijn moeder mag nu op afspraak naar buiten in een partytent. Daar zie ik haar achter een hekje. Na precies 30 minuten wordt ze daar weer weggehaald. Weer of geen weer. Ze moet weer naar binnen. Waarom mogen we niet wat langer samen zitten aan een tafeltje buiten?

Risico’s

En als ik dan thuis ben, dan denk ik aan al die mensen die al druk zijn met de vakantieplannen. Dat het zo belangrijk is om je vrij te voelen. Het recht om te ontspannen. Dat mogen ze van mij zeker. Maar ik word wel wat onrustig als ik denk aan volle vliegtuigen, campings, buitenland en toerisme.
En als ik daar de huidige maatregelen voor de kwetsbaren tegenover zet en de risico’s die nu bewust genomen worden, dan ben ik bang dat het voor ons nog heel lang gaat duren.