Wapperende vlaggen #zorgintensiefkind

Vanmorgen vroeg, onderweg naar een bijeenkomst van de klankbordgroep van Duncan’s school, zie ik allemaal vlaggen met schooltassen eraan wapperen.

Het stemde me blij en vrolijk. Al die geslaagde kinderen, trotse ouders en feestjes in het verschiet. Ondertussen bedacht ik me, dat wij volledig aan de andere kant van de ‘ladder’ staan, maar ons net zo voelen. Voor ons mag de vlag ook uit!

Ik zal bij het begin beginnen. Duncan zit al zo’n 9 maanden niet lekker in zijn vel. Hij is ongelukkig (wat hij nooit was, hij was altijd een blije, vrolijke en opgewekte jongen) hij zit veel in zijn hoofd alles wat er de hele dag en de hele week gebeurt te repeteren, kreeg flinke gedragsproblemen en ontwikkelde tics.

Na lichamelijke oorzaken uitgesloten te  hebben kwamen wij, en iedereen om ons heen die iets met hem te maken heeft en/of er verstand van heeft, tot de conclusie dat er veel te veel van hem gevraagd wordt.

Hij ‘loopt volledig over’.

Na verschillende gesprekken op school waarbij we alle medewerking kregen, is besloten zijn schoolprogramma minder druk te maken. Ondertussen zijn wij druk bezig geweest met het ons verdiepen in welke vormen van dagbesteding er zijn en wat er bij Duncan past. Ook weer met alle medewerking van school.

Afgelopen maandag heeft hij een dag stage gelopen bij een dagbesteding in Middenmeer en wat had hij het naar zijn zin. De allereerste vraag toen we hem ophaalden was: ”Wanneer Duncan weer Middenmeer dagbesteding toe?” Wauw, ons hart ging open!

Positieve verhalen was ook het enige wat we bij de begeleiders van de dagbesteding terug kregen. “Wat een heerlijk joch” “Wat een humor heeft hij” “Hij heeft de harten van al onze collega’s gestolen hoor” waren de reacties die we kregen.

Dinsdag hebben we definitief de knoop doorgehakt en besloten dat Duncan na de zomervakantie fulltime naar deze dagbesteding gaat. Vanaf nu mag hij daar alle maandagen, dat zijn er nog 4, stagelopen, dan 6 weken vakantie en dan volledig naar de dagbesteding. (Hijzelf weet het alleen nog niet, we vertellen het hem pas de laatste week van school en vieren dan zijn afscheidsfeest)

En weet je, tegen al onze verwachtingen in, WAUW, wat voelt dat goed! Wat is hij daar op zijn plek en wat zal ook hem dat goed doen. Alle dagen dezelfde chauffeur die hem op komt halen en weer naar huis brengt, dezelfde begeleiders, alle middagen gezellig met z’n allen om de tafel om te lunchen. Gewoon fantastisch.

Wat hebben we er een zware 9 maanden opzitten. Het is een heel proces geweest. Altijd hebben we gedacht dat hij ‘gewoon’ tot zijn twintigste op school zou zitten. Daarna komt dagbesteding pas in zicht en daarna zouden we ons ook eens op het uit huis wonen gaan richten.

Tsja, en toen kwam er een kink in de kabel en moesten we al onze toekomstplannen voor hem omgooien. En ik kan je vertellen, dat is niet niks. Dat is echt een heel proces geweest, maar wat zijn wij nu blij dat we dat aangegaan zijn. Met ons hoofd, maar ook met een groot en open hart naar en voor Duncan.

Daarom voelde ik mij zo blij met al die vlaggen.

Voor al die kinderen die geslaagd zijn voor de middelbare school en nu vol goede moed de rest van hun toekomst tegemoet gaan, en voor Duncan, die het niet meer redde op school, maar nu ook vol goede moed en vol tevredenheid zijn eigen toekomst tegemoet gaat!