Wanneer laten migranten mantelzorgers taboes los? – door Fatos Ipek Demir

Roddel en achterklep

“Waarom heb jij je vader hier gebracht? Hij is toch nog veel te goed?” Het is 2015 en de dochter van mijn vaders buurman op de nieuwe Turkse afdeling van Florence bijt me deze woorden onverwachts toe. Ze is advocaat en ik ben flabbergasted. We hadden tot dan een leuk contact, begrepen elkaar (dacht ik) en vonden elkaar in het feit dat we goed konden verwoorden wat we voor onze papa’s wilden. We genoten van de vriendschap van onze vaders en namen ze samen mee op stap. De veroordeling is iets typisch van de Turkse cultuur. Ik verafschuw het. En het was een bevrijding toen ik van Roosendaal voor mijn studie naar Den Haag verhuisde en alleen maar niet-Nederlandse vrienden maakte. Het oordelen en de roddel en achterklep is iets wat ik tegenwoordig door mijn werkzaamheden met Turkse ouderen weer tegenkom en ik haat het. Maar ik probeer er mee te functioneren.

Goede zorg en ouderenmishandeling

Iedereen wil toch goede zorg voor haar/zijn ouders? Maar er heerst een groot taboe en een schaamte cultuur. Dit wordt vandaag in het NRC artikel heel goed uitgelegd. Ik herken er heel veel in. De Turkse afdeling van Florence die met veel lef en enthousiasme was opgezet, moet door allerlei oorzaken de deuren sluiten, onze vader woont nu in een wit huis op 5 minuten afstand van mij. Een belangrijke reden voor de sluiting is dat ze de bedden en dus de inkomsten niet gevuld kregen. Een paar jaar later is er een uitzending in De Nieuwe Maan waar een Turkse mantelzorgster heel goed haar dilemma’s uitlegt. Op Facebook wordt deze arme vrouw helemaal afgemaakt. Met keiharde oordelen. Er zijn voor- en tegenstanders om ouders wel/niet in een verzorgingstehuis te laten wonen. Maar zoals in het artikel door Sultan wordt aangegeven, soms is de beste zorg echt niet thuis. Jij als mantelzorger moet ook blijven functioneren. Ik vermoed zelfs ouderenmishandeling omdat migranten mantelzorgers echt tot het uiterste gaan in de zorg. En vaak wordt van de vrouwen verwachten dat ze zorgen. Ik ben nog geen migranten man tegengekomen die zijn baan heeft opgegeven om met PGB voor zijn ouders te gaan zorgen.

Taboes doorbreken, de schaamte voorbij, laten we praten

Het is hoog tijd dat Turkse en Marokkaanse mantelzorgers hierover gaan praten. Het zou geen taboe moeten zijn om je vader of moeder die aan het dementeren is in een verzorgingshuis te laten opnemen. We hoeven ons hiervoor niet te schamen, ik hoef me hiervoor niet te schamen! Daarom dat ik mijn avonturen van mij afschrijf op mijn FB blog “Dagboek van een mantelzorger”. Het is niet rozengeur en maneschijn, beslist niet! Maar waarom zou ik me moeten schamen dat wij deze stap (samen met papa) hebben genomen? Waarom kunnen we hier niet op een volwassen manier met elkaar over praten? Zonder elkaar af te maken over wat Allah zegt en wat hoort en niet hoort? Is de realiteit niet heel anders dan toen de Koran teksten werden geschreven? Is de realiteit niet anders dan in het land van herkomst? Is het niet hoog tijd om anno 2019 het gesprek hierover met elkaar aan te gaan? De dilemma’s te bespreken? Elkaar te ondersteunen? Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet meer in Roosendaal woon en ver van oordelen en roddel en achterklep ben. De keerzijde is wel dat ik de sociale steun van de Turkse gemeenschap node mis.

Ik kan het niet laten om een noodkreet hier te plaatsen. Werk je in de zorg? LEES dit artikel ajb. Je gaat zoveel meer begrijpen van Turkse en Marokkaanse ouderen en hun mantelzorgers. En vergeet niet: DE migrant bestaat niet. En niet iedere Turk hoeft halal eten. Het zou mij heel veel uitleg en kromme tenen schelen. Vul niet in, stel vragen, maar vooral doe kennis op van deze steeds groter wordende groep. Het is nooit te laat om van elkaar te leren. Wil je hierover met mij van gedachten wisselen? Bel me gerust! Ik heb van mijn verdriet mijn werk gemaakt. Kennis is macht, delen is kracht.

Foto: Claudia Otten