Vrienden, familie en kanker

Kijk eerst het filmpje. Laat het even zakken.

Het belangrijkste dat ik haal uit dit filmpje, en ook kan bevestigen uit mijn eigen ervaring als mantelzorger van iemand met kanker is het belang van de mensen om je heen. Zowel eigenlijk voor de persoon met kanker als de mantelzorger er omheen. Je hoort nooit mensen zeggen hoe vervelend het was dat er iemand om ze gaf, of dat ze vooral graag harder hadden willen werken. Het zijn de mensen om je heen die al het verschil in de wereld maken.

Dat verschil kan echter pas gemaakt worden als je mensen toelaat. Dan kun je samen huilen, maar zoals je ziet ook samen lachen. Ik herinner mij het tijdschrift Zo! dat werd uitgegeven door het NFK (dit wsa 2010!). Wij maakten in de periode dat mijn vriend ziek was vaker grove grappen, maar werden hysterisch toen we de term tumorhumor ontdekten. Heerlijk! Dat mogen mensen die er niet mee in aanraking komen natuurlijk ook doen, maar het is moeilijker voor hen om te voelen wanneer ze een grens overgaan. Daarvoor zijn lotgenoten de perfecte doelgroep. Dan kunnen alle ongemakken omgezet worden in vieze grapjes en schunnige opmerkingen. Bijvoorbeeld over het seksleven dat echt niet meer zal zijn wat het ooit geweest was, of al die mensen die staren op straat.

Maak die grappen. Huil samen. Vertel je verhaal. Bespreek het als iets confronterend is. Ga het niet uit de weg. Daar ligt eenzaamheid op de loer. Voor zowel de persoon die de ziekte heeft als voor jou, de mantelzorgers. Het is samen, als team, dat een ziekte draagbaar wordt.

Veel liefs