Vindingrijk, maar ook blijvend afhankelijk

Na de natuuractiviteit wil hij een sigaretje roken.

Daarna biecht hij op dat hij dat de dag ervoor zelf had “georganiseerd”, omdat hij baalde van het isolement waar hij toen nog in zat.

Hij vertelt hoe hij dat had aangepakt: de deur naar het terras stond open, en dat bracht hem op het idee om die kans te benutten.

Hij pakte een kopje van zijn aanrecht, vulde dat met een beetje water, bracht dat naar de tafel buiten, ging toen terug naar naar binnen om sigaret plus aansteker te halen, en met de buit ging hij weer naar buiten.

Nadat hij zijn eenzame gevoel had “weggerookt”, zoals hij dat zelf benoemde, en weer naar binnen ging, werd hij betrapt door zijn buurvrouw, die hem vroeg wat hij buiten had gedaan.

Toen hij dat eerlijk opbiechtte, noemde ze hem “sneaky”, waar hij vervolgens lol om had.

Ik vind het grappig om te horen hoe hij één en ander voor zichzelf had weten te organiseren, terwijl hij net had geklaagd dat hij niks kon met maar één hand.

Als ik ‘s avonds weg moet, baalt hij van ons afscheid.

Woensdag hoor ik van hem dat fysio met hem heeft gesproken over botox injecties voor zijn linkerhand.

Hmm.. daar heb ik eerder over gehoord, en vervolgens werd daar verder niks mee gedaan, dus ik ben benieuwd of dit nu wel serieus wordt opgepakt.

Het zou voor hem heel fijn zijn als hij zijn linkerhand beter zou kunnen gebruiken, want die is nu toch nutteloos.

Ik weet niet in hoeverre ons gesprek met de neuroloog hier invloed op heeft gehad, want met haar spraken we niet alleen over de epilepsie en de medicatie, maar ook over waar hij wel en niet bij gedijt, en toen heb ik uitgesproken dat hij afleiding en uitdagingen nodig heeft om zich goed te voelen.

Zij was benieuwd geweest of de zwemactiviteiten van twee keer in de week, buiten de instelling om, hem goed hadden gedaan, of niet, want iemand met epilepsie moet ook waken voor oververmoeidheid, maar uiteindelijk werd het zijn zoon teveel, naast zijn werk, en niet mijn eega.

De bedoeling is nu om één keer in de week te zwemmen met zijn zoon, mits mogelijk.

De eerste beste keer zwemmen bij de zorginstelling levert hem weer een teleurstelling op, want hij mag niet meer “lopen”, omdat het volgens fysio zinloos zou zijn.

Hij heeft ook weer problemen met zijn telefoon: hij kan niet gebeld worden.

Als ik bij hem ben en één en ander check, zie ik dat als hij zelf heeft gebeld, hij zijn telefoon niet terugzet op het beginscherm, waardoor de beller te horen krijgt dat het toestel buiten gebruik is.

Ik laat het hem zien, benadruk het belang hiervan, en hoop dat hij dit onthoudt.

Helaas blijkt ‘s avonds alweer dat dit niet het geval is, want als hij mij belt en ik hem terugbel zoals we gewend waren te doen, krijg ik weer melding dat het toestel buiten gebruik is.

Zelf belt hij ook niet meer, waarschijnlijk in beslag genomen door het vrouwenvoetbal op tv, waar hij naar ging kijken.

Hij heeft niks met voetbal, maar wel met vrouwenvoetbal.