Versoepelingen? Ik vind het verwarrend.

Als een kind op kerstochtend verheugde ik me op de extra versoepelingen in de bezoekregeling. En dat een maand eerder dan aangekondigd. Vol verwachting zat ik aan de telefoon. Mijn agenda paraat om de uitgebreide bezoekmomenten in te kunnen plannen. Maar wat een teleurstelling. We mogen niet vaker op bezoek komen. Maar in andere instellingen mag het wel? Ik vind het verwarrend.

Vast persoon

Voor ons bestaat de versoepeling dus alleen uit het aantal personen. De eerdere bezoekregeling van 1 keer per week 1 uur blijft gehandhaafd. We mogen nu dus in dat ene uurtje met z’n tweeën komen. En ook dat moet weer een vaste persoon zijn. Dus geen wissel per week tussen kinderen en kleinkinderen. Het vloog me naar mijn keel en ik raakte gefrustreerd. Met een begripvolle dame had ik een lang en open gesprek over de onmogelijkheden en de effecten van de maatregelen. Ik voelde steeds meer hoe ook de verpleging hierdoor aan handen en voeten gebonden is. Daarin verschillen we dus eigenlijk niet zoveel. Ook zij willen het graag anders zien, maar zijn net zoals ik afhankelijk van de regels die per instelling worden afgekondigd. Maar ik vraag me wel af wie en wat leidend is in deze afwegingen?

Niet naar buiten

Mijn moeder verblijft al 12 weken alleen in een kamer. Op mijn vraag of mijn moeder naar buiten mag was het antwoord helaas: nee. Maar waarom niet? Ik mag toch ook op haar kamer komen. En de buitenlucht zal haar alleen maar goed doen. Maar doordat mijn moeder naar buiten moet in een rolstoel kan ik de 1,5 meter afstand niet aanhouden. Dit gaat dus in tegen de maatregelen van het RIVM. Maar toch begrijp ik dit niet. Zolang ze in de instelling verblijft en de maatregelen blijven, zal ze dus nooit naar buiten mogen? Dat is toch onmenselijk?

Logistieke problemen

Waarom is hier geen ruimte voor wat meer maatwerk? In sommige instellingen zijn de bezoekregelingen al veel ruimer en mogen mensen vaker of langer langskomen. Maar veel instellingen blijken nu vooral tegen logistieke problemen aan te lopen.
De richtlijnen voor de bezoekregeling zijn zo veelomvattend dat met een zorginstelling van 104 bewoners maximaal 1 keer per week bezoek haalbaar blijkt te zijn. Voor verdere uitbreiding zijn andere middelen en meer mensen nodig. En die zijn er niet. Waarom worden de instellingen hierin niet meer ondersteund en begeleid?
Want als ik het goed begrijp lopende huidige versoepelingen vast in een woud aan beperkingen vanuit de gestelde maatregelen. De maatregelen zijn strikt en veel instellingen kunnen of willen er niet aan voldoen. Want in ons geval zit mijn moeder nog steeds 7 dagen per week op haar kamertje met als hoogtepunt dat ene uurtje op woensdagmiddag. En zij zal niet de enige zijn.

Nieuwe toekomst

Maar terwijl ik me druk maak over de willekeur van de versoepeling dient een nieuwe toekomst zich al aan. De ontslagdatum van mijn moeder komt in zicht. Ergens in de komende weken zal ze de revalidatieafdeling van de zorginstelling verlaten en terugkeren naar haar eigen huis. Een eigen huis waar we weer zelf het contact kunnen bepalen en ons eigen gezond verstand weer moeten gebruiken. Ik ga dus weer van mantelzorg in het verpleeghuis naar mantelzorgen in een thuissituatie.

Nog niet opgestart

Om alles hiervoor goed in stelling te brengen heb ik inmiddels de eerste pogingen gedaan voor goede ondersteuning thuis. Voor wat betreft de wijkverpleging was er geen enkel probleem. De twee zorgmomenten per dag worden nu al soepel ingepland. Dus door naar de huishoudelijke ondersteuning. Dit blijkt lastiger dan gedacht. Ze geven aan dat dit nog niet is opgestart? Alleen het meest noodzakelijke wordt nog steeds gedaan. Hier word ik niet vrolijk van. Ik snap dit niet. Zonder Covid-klachten kan deze dienst toch gewoon ingezet worden?
Daarnaast hebben de gemeenten per 1 juni de opdracht gekregen om de WMO-ondersteuning op het oude niveau uit te voeren. Dit zal toch ook niet per organisatie en gemeente verschillen? Ook hier zijn de versoepelende maatregelen voor mij diffuus en niet transparant.

Laatste puzzelstukje

Ik heb geen idee wat de invulling gaat worden van de eerder afgegeven indicaties en wanneer er meer duidelijkheid komt. Dit maakt me wel wat onrustig naar de toekomst toe. 12 weken lang is er zoveel gedaan om mijn moeder op de been te krijgen. Artsen, verpleging en revalidatie deden hun stinkende best en kan ze bijna naar huis. Maar nu zijn we in afwachting van dat laatste puzzelstukje. Het kan toch niet zo zijn dat we na deze intensieve periode hierover gaan struikelen?