Veilig en comfortabel thuis?

Ondertussen zijn we hier aardig op de hoogte van de plannen die de regering heeft m.b.t. verpleeghuiszorg thuis en de nieuw te bouwen “cluster woningen”. Dat moet DE oplossing gaan worden in heel de crisis van personeelstekort en vergrijzing die er inmiddels is ontstaan.

Maar is dit hele plan wel zo nieuw?

Ik persoonlijk denk van niet, het appartement waar ik nu (nog) woon zijn mijn ouders 17 jaar geleden ingetrokken. Tot vorig jaar werd het aangeprezen als een woon/zorgcomplex waar men op 24 uurs zorg kon rekenen indien noodzakelijk. Je huurt het appartement via de woningstichting, de zorgorganisatie heeft er een kantoor waar een wijk-zorgteam in huisvest. Op de begane grond zit een ontmoetingscentrum en een praktijk voor fysiotherapie. Daarnaast beschikt de binnentuin over een (senioren) gymtoestel. Levensbestendig wonen, hier zou je nooit meer weg hoeven te gaan.

In het ontmoetingscentrum konden de bewoners terecht voor gezelligheid, muziekmiddagen, bingo, kaarten, creatief bezig zijn: noem het allemaal maar op. Vrijwilligers, waarvan de meesten ook zelf in het gebouw wonen, namen dit op zich. Zij organiseerden de wekelijkse zaterdaglunch en de zondagse koffie, 3 x per week werd er gekookt en konden bewoners gezamenlijk eten.

Nou, prachtig toch zo alles bij de hand hoor ik je denken…

Helaas, niets is minder waar; tijdens de coronacrisis ging het ontmoetingscentrum dicht en daar is de klad erin gekomen. Warme maaltijd zat er niet meer in, persoonlijk vond ik dit het ergste: een redelijk grote groep was er afhankelijk van omdat zij niet zelf meer in staat waren om te koken. Er is een altijd malen aangegeven dat er best een clubje bereid was hier toch iets op te bedenken, maar dit werd niet opgepakt. Het ontmoetingscentrum was/is in beheer van de van de gemeente gekomen en zij hebben daar nu een organisatie opgezet. Nu is het een wijkcentrum, niets mis mee maar de vrijwilligers en de bewoners zijn hier wel de pineut van geworden. Beetje bij beetje kan er  weer wat opgezet worden met de bewoners zelf, de warme maaltijd nog maar 1xper week en wat activiteiten. De ruimte is doordeweeks een dagopvang van de zorgorganisatie geworden voor mensen met de benodigde indicatie. Dus niet meer voor “Piet” die gewoon gezellig een potje wil kaarten (als voorbeeld) Daarnaast wordt het verhuurd voor externe verenigingen (dat brengt het geld in het laatje)

Vanaf vorig jaar is het een 55+ complex geworden, de zorg vraag je aan via de gebruikelijke weg bij het WMO en het zorgteam voorziet in de thuiszorg volgens de regels van hun zorgorganisatie. Tijdens het eerste jaar van de coronacrisis is er in die zorg versneld beknibbeld op de zorgmomenten, velen van ons zullen het herkennen. In het eerste jaar gaf de zorg aan in een zwart scenario te zitten: (nieuwe) cliënten stop, veel personeelsuitval vanwege ziekte, er werd vaker gevraagd om zelf de avondzorg op mij te nemen. Vond het niet meer dan vanzelfsprekend, het was immers rampzalig wat ons allemaal overkwam. Maar zoals voorspeld: zorgmomenten thuis zijn schaars gebleven, en de mensen die veel meer zorg nodig hebben zijn ook hier verloren, dwalen ook hier over de gang, of moeten het tussen de ochtend en de avondzorg maar uitzoeken. Niet iedereen heeft de rijkdom van een goed netwerk ter ondersteuning. Het is in en intriest en die nieuwe Clusterwoningen bedacht door de overheid zullen het er niet beter op gaan maken ben ik bang.

De woningen mogen dan prachtig worden maar waar gaan ze de juiste zorgondersteuning weghalen vraag ik mij af? Er is al een chronisch personeelstekort, vrijwilligers liggen niet voor het oprapen, de mantelzorger zal het grotendeels moeten gaan waarmaken maar die rijkdom heeft ook niet iedereen!

Politieke partijen zien we voorbijkomen in de media: plannen hoe ze de zorg en sociale aspecten er omheen terug denken te brengen in de wijken, onder de mensen voor de mensen. Soort van buurtzorg of Noaberschap zoals ze dat hier noemen.

Voor elkaar/met elkaar, dan hebben we in de hedendaagse maatschappij nog heel wat te leren…