Veel onrust..

Dinsdagochtend zou de afdeling toch weer vrijgegeven moeten worden, maar ik hoor niks..

Ik bel zelf maar, en hoor dan dat de uitslag nog niet binnen is. Het duurt allemaal langer wegens de vele testaanvragen bij het lab.

Inwendig loop ik mij helemaal op te vreten, maar ik zal toch moeten afwachten.

Ik trek de duinen maar in voor een wandeling, dat geeft in elk geval afleiding.

Dinsdagavond laat krijg ik pas bericht dat de afdeling weer open mag, maar helaas heb ik voor de volgende dag een afspraak staan, die ik na overleg met mijn eega door laat gaan.

Gelukkig kan hij nu wel weer deelnemen aan activiteiten, dat scheelt weer.

Ik krijg diezelfde avond ook bericht dat er vrijdag dubbelglas geplaatst gaat worden bij mij, wat al vier keer eerder was uitgesteld.

Van alles tegelijk nu. Mijn hoofd loopt er van om en ik lig er ‘s nachts van wakker.

Donderdagochtend belt hij mij vroeg op, maar hij moet het gesprek onderbreken.

Hij belt later terug, en vertelt dat zijn zitvlak gecontroleerd moest worden vanwege doorzitplekken.

‘s Avonds hoor ik van hem dat hij bericht heeft gekregen van zijn familie dat zijn moeder de avond ervoor in huis was gevallen, waarbij zij haar heup heeft gebroken, en dat ze in het ziekenhuis ligt.

Ze had “geluk” dat een andere zoon de volgende morgen een bakkie bij haar zou komen doen, zodat ze “nog op tijd” is gevonden, na een hele nacht op de vloer te hebben gelegen, waarbij ze onderkoeld was geraakt.

Mijn eega zal haar zondag bezoeken in het ziekenhuis, waar ze is opgenomen.

Als vrijdag het dubbelglas wordt geplaatst, krijg ik ondertussen mail dat mijn eega maandag in het ziekenhuis wordt verwacht.

Ik schrik. Wat is dit nu weer? Ik weet nergens van.

Mijn eega weet het wel, maar hij doet lacherig en zegt niks, terwijl ik het niet om te lachen vind.

Ik bel met de afdeling en dan blijkt dit een bureaucratisch foutje te zijn van het ziekenhuis.

Zij wisten ook van niks, maar navraag leert dat de revalidatiearts naar de zorginstelling komt, voor de botox injecties.

Oh. Oké. Dus niet pas in Maart, maar opeens nu al.

Het is nog wel de vraag of hij inderdaad botox injecties kan krijgen, want dat moet de arts bekijken.

Ik zal met mijn eega meegaan naar de afspraak.

Ondertussen zit het dubbelglas erin, maar de afwerking, met schilderen, zit er toch niet bij inbegrepen, zo blijkt nu.

Telefonisch hadden ze gezegd dat dit kon, op verzoek, maar als puntje bij paaltje komt dus niet.

Ik heb toch net iets te vaak meegemaakt dat bedrijven snel en makkelijk geld willen verdienen, en er bij de afwerking de kantjes vanaf gaan lopen. Dit moet dus weer anders opgelost gaan worden.

Zo heb ik ook nog niks gehoord van wanneer de schade van de lekkage keukenstandleidingen geïnventariseerd en verholpen gaat worden, in elk geval niet volgens schema, dus ook daar moet ik weer achteraan. Af en toe groeit het me alles bij elkaar toch echt boven het hoofd, maar ik moet datzelfde hoofd toch ook koel zien te houden.

Zondag bezoekt mijn eega zijn moeder in het ziekenhuis, samen met zijn zoon.

Het heeft nogal impact op hem gehad, zo geeft hij daarna aan, maar om verschillende redenen wil hij zijn verhaal niet kwijt via de telefoon.

Proberen om hem op andere gedachten te brengen, zal niet lukken weet ik uit ervaring, dus het zal moeten wachten tot maandag.

Die dag krijgt hij inderdaad botox injecties, zes stuks, voor zijn hand en voet.

Daarna gaan we samen wat eten in de lunchcorner en vraag ik hem naar de vorige dag in het ziekenhuis, wat hem dwarszit, en dan komt het “verhaal” eruit.

Ik kan hem goed volgen in zijn beleving, en dus ook steunen.

Daarna zit mijn hoofd wel “vol” en ga ik ondanks de storm datzelfde hoofd leegmaken met een wandeling in de duinen.

Ik had de storm al fietsend getrotseerd, dus wandelend moet dan ook kunnen, al moest ik me af en toe goed schrap zetten.

Mijn eega was ook niet naar de werkplaats geweest vanwege de storm, al wist hij zelf niet dat het vanwege de storm was.

Navraag hierover bij de zorg leverde op dat ze het hem wel hadden uitgelegd waarom de werkplaats niet doorging, maar hij had dat blijkbaar niet “opgeslagen”.

Dinsdagochtend word ik opgebeld dat er een besmette medewerker is, maar dat de afdeling nog niet meteen dichtgaat.

Ik mag dus ook nog naar hem toe, al is dat vandaag geen succes, want hij is narrig en windt zich weer op over het eten.

Daarna gaat hij zich dusdanig op mij afreageren, dat ik “blij” ben als het tijd is om te vertrekken richting huis.

Woensdag krijg ik bericht dat de afdeling toch dicht moet, wegens een tweede besmetting.

Hij mag die dag, met toestemming van de arts, nog wel een keer zijn moeder bezoeken in het ziekenhuis.

Later hoor ik van hem dat hij zijn zoon niet zag in de hal van het ziekenhuis, en dat hij is gaan vragen waar ze lag en toen is hij zelf zijn moeder gaan zoeken, met angst in zijn lijf om te verdwalen, zei hij.

Hij kon dit doen omdat hij met de elektrische rolstoel was; met de handbewogen rolstoel is hij niet mobiel.

Vervolgens heeft hij met die actie zijn zoon de stuipen op het lijf gejaagd, want die zag zijn vader niet bij aankomst.

Afijn, het liep goed af, maar alles bij elkaar had het mijn eega toch veel stress bezorgd, waardoor hij de volgende dag twee epileptische aanvallen kreeg.

Vrijdagochtend belt hij mij op met de vraag of ik soms weet waarom de werkplaats weer niet doorgaat.

Hij dacht dat de quarantaine al voorbij was. Nee, helaas nog niet..