Van de regen in de drup

De neuroloog is tevreden over hoe het mijn eega en de epileptische aanvallen gaat, want ongeveer één aanval per maand is best redelijk, en dat vindt mijn eega zelf ook.

De neuroloog had al eens gezegd dat mensen met epilepsie, die in een zorginstelling wonen, vaak minder aanvallen krijgen, doordat de zorg een “benadering” toepast, waar diegene het beste bij gedijt, en dus minder aanvallen krijgt.

Ook wordt nu het coupeerbeleid aangepast (tijdsbestek waarbinnen de neusspray wordt toegediend bij een aanval), van vijf minuten die de zorginstelling zelf hanteert, naar de drie minuten die het centrum voor epilepsie zelf hanteert, en wat mijn eega ook graag wil, want die twee minuten extra zijn voor hem veel te lang; het lijkt niet veel, twee minuten, maar met een aanval betekent dat het verschil tussen het net nog uit kunnen houden, en net niet meer.

De neuroloog stuurt hierover een brief naar de arts van de zorginstelling.

Ik geef het alvast door aan de zorg.

Ondertussen worden bij mij de nieuwe plinten geplaatst, en ook is de galerijrenovatie nog gaande, met veel herrie en stof.

Als de werkmensen vertrokken zijn; dat ging opeens snel, zonder mogelijkheid voor eindcontrole, tenzij ik ze tegen had gehouden, zie ik twee grote plekken op het vinyl van gemorste kit, waar ze ook nog in hebben gestaan en doorheen gelopen hebben.

Ik had dat wel gesignaleerd, zag er eentje de kit wegpoetsen met een doek, maar niet gedacht dat het zulke vlekken zou achterlaten.

Ook merk ik dat een kastdeur niet meer maximaal opengaat, door de nieuwe plint erachter.

De plint onder het hangende keukenelement is ook niet doorgetrokken zoals ik had gevraagd, maar alleen op de uiteinden eronder.

Ik baal: heb ik een nieuwe vloer, maar niet meer als nieuw.

Eerst wil ik de vlekken maar laten voor wat ze zijn, maar dat vind ik toch zonde.

Contact met de firma levert op dat ze zeggen dat die vlekken niet door de kit veroorzaakt kunnen zijn.

Als ik informeer bij de plaatselijke bouwmarkt, krijg ik te horen dat er niks aan te doen is, hooguit de beschermlaag eraf poetsen en een nieuwe beschermlaag aanbrengen.

Ik overleg met een handige kennis, die adviseert alleen de beschermlaag aan te brengen.

De volgende dag blijkt dat niet de oplossing, dus ik haal de beschermlaag eraf en doe er een nieuwe laag op.

Handigheid is niet mijn sterkste kant, wat ik natuurlijk ook weet, maar ja, en na het werk zie ik dat de vlek groter is geworden is plaats van kleiner, en het is er niet mooier op geworden.

Dan maar helemaal groter maken en extra secuur werken.

Ook dit is van de regen in de drup, ik had er inderdaad beter helemaal niks aan kunnen doen, maar dat is nu te laat.

De plek zal moeten slijten, net als de wetenschap ervan in mijn hoofd.

Vertrouwen in de werkmensen van de firma heb ik nu ook niet meer, en ik vraag de handige kennis of hij de plinten aan wil passen, wat hij inderdaad gaat doen, gelukkig.

Ondertussen zie ik op mijn plafond de lekkageplek van de standleidingen in de keuken ook nog steeds groeien, en ik bericht er zowel de flatbeheerder als het bestuur over.

Dat kan er ook nog wel bij.

Woensdagochtend krijg ik een telefoontje van de zorg dat er een medewerker positief is getest op covid, en dat de afdeling voor 5 dagen dicht gaat, in isolatie dus.

Ik geloof mijn oren niet, maar het is echt waar, alsof er niemand is ingeënt, en deze rigoureuze maatregel noodzakelijk is.

Het is om ook de niet ingeënten te beschermen, hoor ik zeggen, maar die kiezen daar toch zelf voor, of ben ik nu gek?

Mijn eega baalt dat hij niet naar fysio kan daardoor, en ik baal dat hij het daarover heeft en niet in de eerste plaats denkt aan mijn bezoekjes aan hem, die hij dan moet missen, maar goed, zo gaat dat, en ik zeg er niets over.

Ik heb mijn houding richting hem ook aangepast, voor zijn rust.

Donderdag hoor ik van de zorg dat de bewoners negatief zijn getest op covid, dus dat is goed nieuws.

Vrijdag opnieuw een testronde, en als ze nog steeds negatief testen, dan gaan de deuren weer open.