Union woning

In het vorige blog schreef ik over de plannen dat mijn vrouw binnen de zorginstelling verhuist naar een Union woning. Bewoners wonen hier zelfstandig. Ik zal hier straks meer over schrijven.

De feestdagen, kerstdagen, zijn weer achter de rug. De dagen verliepen voor mij niet bepaalt volgens plan. Mijn vrouw zou de kerstdagen binnen de zorginstelling blijven en zo mee te kunnen doen met de georganiseerde activiteiten. Er was een diner en brunch georganiseerd. Ik zelf zou de eerste kerstdag bij iemand gaan eten, en de tweede kerstdag gaan eten bij een “Huis van de buurt” Ik ben hier op de dinsdagochtenden bij een koffietafel waar verteld werd dat het mogelijk was om je aan te melden voor het diner op tweede kerstdag. Vrijdags kreeg ik te horen dat de persoon waar ik eerste kerstdag zou eten corona had opgelopen. Donderdags had ik ook al te horen gekregen dat je je niet meer kon aanmelden voor het diner bij het huis van de buurt.. Ja, daar zit je dan..

Mijn vrouw had hier lucht van gekregen en zag haar kans om zichzelf uit te nodigen om naar huis te komen, ze had geen zin in het diner van de eerste kerstdag welke de zorginstelling had georganiseerd. Omdat alleen ook maar alleen is besloot ik mijn vrouw zaterdagochtend op te halen en afgesproken haar maandagochtend weer naar de zorginstelling terug te brengen. Op deze dag was er een brunch georganiseerd. Ik vond het belangrijk dat mijn vrouw hierbij aanwezig zou zijn. Natuurlijk moest ik nu plotseling boodschappen doen, bedenken wat we zouden eten en ook bereiden. Het is goed gegaan en hebben heerlijk gegeten. Gelukkig had ik nog het een en ander over voor de tweede kerstdag.

Omdat ik wist dat er iemand in mijn omgeving op deze dag alleen zou zijn had ik de persoon uitgenodigd. Nadat ik mijn vrouw terug had gebracht vlug naar huis en wilde nog snel het huis een poetsbeurt geven. Dat dacht ik, de uitgenodigde persoon liet weten toch iets anders te gaan doen. Tweede kerstdag werd dus een rustige dag. Vandaag hoorde ik bij de koffietafel in het huis van de buurt dat er een aantal personen niet waren komen opdagen. Ik had daar dus alsnog kunnen eten. Ach, ik kon wel lachen om zoveel pech en verandering. Er zijn grotere dingen waar ik mij zorgen om kan maken.

Ik zou nog schrijven over de mogelijke verhuizing van mijn vrouw naar een Union woning. Op verschillende manieren heb ik reacties mogen ontvangen, en daarbij heb ik ook mijn eigen gedachten gebruikt. Ik heb er voor gekozen het los te laten. De zorginstelling heeft laten weten dat er ten aller tijden een weg terug is. In de eerste instantie was mijn reactie: Niet doen, het is te snel, stel dat.. Natuurlijk heb ik veel meegemaakt met de ups en downs van mijn vrouw. En ja, het heeft ook voor problemen gezorgd. Er is gekozen dat mijn vrouw nu binnen de zorg van de zorginstelling woont. Ik moet er vertrouwen in hebben dat zij het juiste doen. Daarbij, stel dat het deze keer wel goed gaat. Stel dat ik door de negatieve ervaringen uit het verleden mijn vrouw afrem of beperk in vooruitgang. Ik bedacht dat er twee keuzes zijn: Zo nu en dan is het mogelijk dat mijn vrouw een gevalletje van pech heeft als iets niet helemaal lukt of optie twee: Ik sluit haar op of laat haar opsluiten. Het zal duidelijk zijn dat ik voor de eerste optie heb gekozen. Waar ik kan, met inachtneming voor mijn eigen rust, zal ik mijn vrouw helpen het tot een hopelijk succes te maken. Alleen de toekomst laat weten hoe dit uitpakt.