Top 20 – nummer 6: Op het matje #alzheimer

Nummer 6 in onze zomerserie is een aangrijpend stuk van één van de nieuwe gezichten op Mantelzorgelijk: Annette de Bus. Zij vertelt in haar verhalen over de zorg voor haar moeder, die aan alzheimer lijdt. Dit stuk hebben jullie tienduizenden keren geliked en gedeeld. Terecht!

Vandaag moet ik op gesprek komen bij de EVV-er (eerst verantwoordelijke verzorgster) om over mijn moeder te praten. Het voelt of ik bij de juf op het matje moet komen, ben er zelfs nerveus over.

Wat gaat ze me vertellen? Dat het weer wat slechter met ma gaat? Dat ze in een rolstoel moet? Dat ze meer of andere medicijnen moet? Of dat wij als kinderen niet genoeg doen? Te weinig op bezoek komen? Slechte mantelzorgers zijn? Ik vind het maar niks.

En dan ga ik vandaag ook nog vertellen dat ik samen met broer en zus besloten heb om ma dit jaar niet mee te laten gaan op vakantie met bewoners en verzorgers. We hebben het idee dat het haar alleen maar in de war brengt en zeker niet blijer maakt. Dat we nooit hebben vernomen hoe de vakantie vorig jaar was, speelt ook een rol in ons besluit. Nooit een verslag of foto’s gezien, we moesten vertrouwen op de woorden van de verzorgers die vertelden dat het een ‘hele fijne’ vakantie was en dat mijn moeder het naar haar zin gehad heeft. En toch voel ik me een slechte dochter die haar moeder dit keer geen vakantie gunt.

Enigszins gespannen stap ik het kantoortje binnen. Die spanning blijft onderhuids een beetje tussen ons in hangen wordt nog versterkt doordat de EVV-er met hardnekkig met “u” blijft aanspreken. Het gesprek blijkt te gaan over het zorgleefplan voor mijn moeder. Ook de verzorgers merken dat mijn moeder wat achteruit gaat nu. Ze krijgt extra fysiotherapie omdat ze wat wankeliger wordt. Gelukkig willen ze haar (nog) niet in een rolstoel zetten. Ik geef aan dat ik hoop dat ma nog wel regelmatig blijft wandelen met bijvoorbeeld een vrijwilliger. En met mij zo af en toe ook natuurlijk. Dat ze onrustig plukt aan haar kleding was daar ook opgevallen en tot mijn vreugde hebben ze speciaal voor haar het snoezelkleed weer tevoorschijn gehaald, een lap met allerlei soorten aaibare en minder aaibare stof, knopen, zakjes, rammeldingen en ritssluitingen zodat ma daar lekker aan kan frunniken in plaats van telkens haar blouse open knopen. Ik was al van plan om naar dat kleed te vragen. De EVV-er vertelt ze dat ze allerlei plannen hebben om de huiskamer en de gangen wat dementie-vriendelijker in te richten de komende tijd. Dat juich ik natuurlijk toe, hoog tijd daarvoor. Ik zie op internet ook regelmatig allerlei goede voorbeelden daarvan voorbij komen.

Sja, en dan voel ik me zomaar bezwaard om tot slot mede te delen dat mijn moeder niet meegaat op vakantie. Zo te horen is ze zo’n beetje de enige die thuisblijft. Dat vind ik dan ook weer moeilijk, want dat betekent dat ze waarschijnlijk tijdelijk wordt ondergebracht in een van de andere units. Dus voor haar een vreemde omgeving met onbekende mensen. Ik zou bijna verkiezen om haar dan maar op vakantie te sturen, dan is ze tenminste tussen bekenden eb met vertrouwde verzorgers. En zo voel ik me een beetje ‘slecht’ als ik het gesprek verlaat. Terug in de huiskamer zit ma inderdaad met het snoezelkleed voor zich. Fijn dat ze die afleiding heeft. Als ik naast haar op de bank ga zitten, kletst ze voluit. Ze lacht zelfs af en toe, maar geleidelijk aan neemt het gesprek een andere wending. Steeds vaker klinkt ze wat verongelijkt, alsof haar onrecht is gedaan.

En dan ineens is ze het zat en staat plots op. Om haar te behoeden voor een valpartij loop ik achter haar aan en doe haar vest recht. “Opsodemieteren!” haalt ze dan ineens fel uit. Iedereen schrikt ervan, ik ook natuurlijk. Ma is nu duidelijk even in de opstandige modus. Langzaam ontdooit ze weer wat en ik loods haar naar de eettafel en dan kijkt ze vooral naar buiten en begint ze weer te kletsen. Toch een beetje ontdaan laat ik haar weer achter als het avondeten wordt opgediend. Ma zwaait me vrolijk uit.