Tineke woont nu bij de nonnen!

In 2007 overleed mijn schoonvader, Wim. Tineke bleef achter. Al geruime tijd hadden wij de indruk dat het met Tineke niet helemaal goed ging. Enige tijd na het overlijden van Wim wordt vastgesteld dat Tineke cognitieve problemen heeft: een mengvorm van dementie, het syndroom van Korsakov en angststoornissen. Zo moest het grote huis, waar Tineke met Wim woonde, beveiligd worden. Angst voor inbrekers, want “je weet maar nooit”: een alarminstallatie, alarmcentrale en buren die liefdevol in het alarmnetwerk meedraaien. Veel telefoontjes, gelukkig allemaal loos alarm, maar wel regelmatig 15 km heen en 15 km weer…

In januari 2012 breekt Tineke haar heup. Wij zouden op zaterdag koffie komen drinken. Wanneer we aankomen, blijkt Tineke achter de deur in de keuken te liggen. Ze heeft zich in de ochtend van haar slaapkamer de trap af naar beneden gesleept, om daar op ons te wachten. Er komt een motorverpleger, want het is te druk, zegt 112. De motorverpleger belt binnen een paar minuten met de centrale en zorgt dat er binnen een kwartier een ‘echte’ ambulance komt. Tineke naar het ziekenhuis. [Wat er daar gebeurde is mogelijk onderwerp van een andere blog!] Tineke wordt geopereerd en herstelt in een waanzinnig tempo! Ze gaat de revalidatie in, op een plek waar wij eerder ‘wat gemengde gevoelens bij hadden’. Tot ons groot genoegen (en verbazing) blijkt de instelling zeer, zeer kundig, effectief en vooral menselijk, waardoor Tineke weer redelijk vlot naar huis kan.

Voor de heupbreuk (toeval bestaat niet!), hadden wij al een appartement gevonden in een nieuwbouwcomplex, voor senioren, op de tweede verdieping, in hetzelfde dorp waar zij woont. Terwijl Tineke revalideert, laten wij het nieuwe appartement stofferen en verhuizen wij haar spullen (een subset…) naar die nieuwe plek. Zo zorgen wij dat Tineke een goed en veilig onderkomen krijgt. Tot onze verbazing is de gewenningsperiode kort en is ze opnieuw in staat om zelfstandig te wonen met ondersteuning van ons.

In september 2015 breekt Tineke opnieuw haar heup, nu de andere kant. Opnieuw SEH, gelukkig nu wel een zeer betrokken en kundige geriatrisch verpleegkundige en weer een operatie, gelukkig sneller dan de vorige keer. Binnen een onvoorstelbaar korte tijd wordt Tineke overgebracht naar een ‘revalidatiecentrum’, net geopend, voorzien van de meest fantastische technologische ‘gemakken’. Plat gezegd, is de zorg naatje, maar technologisch subliem! Zo slecht hebben we zorg nog nooit meegemaakt. Een medebewoner uit ons dorp, die daar ook revalideert, schrijft een zwartboek; hij noemt dat ‘de klaagzangen’.

Enige tijd daarvoor, in mei 2015, ziet mijn vrouw een groot bord waarop staat dat het klooster van de Karmelietessen waar wij altijd op weg naar Tineke langsrijden, een zorgcomplex opzet. We zijn gelijk geïnteresseerd, Tineke loopt slechter en vereenzaamt daardoor steeds meer. Door de val, de heupbreuk, de operatie en de revalidatie in september van dat jaar, wordt dat zorgcomplex een ‘must’. Alleen blijven wonen in haar seniorenwoning, is geen optie meer. Een groot probleem is echter dat het zorgcomplex, volgens de planning van dat moment, pas medio 2016 wordt opgeleverd.
Wij besluiten te overleggen met de zuster die de drijvende kracht is achter het zorgcomplex. Zuster Elvira Maria van de Karmelietessen in Vogelenzang blijkt direct bereid om Tineke op te nemen, in een gastenverblijf (appartement) in het ‘Witte Huis’, in afwachting van de oplevering van het zorgcomplex. Binnen een paar dagen richten we het gastenappartement in met de spullen van Tineke en komt Tineke ‘thuis’.

Nu, zeven maanden later, is Tineke helemaal thuis bij de nonnen. De gewenning, ondanks haar dementie en andere cognitieve problemen, is veel beter verlopen dan wij hadden verwacht. De eerste maanden, wanneer haar duidelijk wordt dat ze nog een keer moet verhuizen (namelijk naar het nieuwe appartement in het zorgcomplex), leidt tot weerstand: “Ik hoef niet naar dat andere huis.” en “Kan ik niet gewoon hier blijven?” Die weerstand (onzekerheid?) verdwijnt gelukkig langzamerhand naar de achtergrond, misschien omdat ze begrijpt dat ze op dezelfde plek blijft, met dezelfde mensen, met dezelfde routine, maar wel met meer mensen, buren, straks. Ze voelt misschien dat het straks (even) veilig is voor haar, want de zusters die ze nu kent, zijn er dan ook. En er zijn straks meer mensen om haar heen.

Wat wij proberen te doen, en we weten nog niet of dat met de nieuwe verhuizing straks lukt, is om Tineke een liefdevolle, veilige, geborgen en warme context te geven. De zusters van de Karmelietessen in Vogelenzang hebben zo geweldig geholpen om dat in de huidige situatie al mogelijk te maken, dat wij er alle vertrouwen in hebben dat Tineke daar, vanaf eind juni, op de voor haar meest geschikte plek is.

Tineke is overigens niet katholiek, en mijn vrouw en ik ook niet. Het zorgcomplex stelt zich expliciet open voor iedereen die daar past, waarbij respect voor elkaar en elkaars overtuiging belangrijker zijn dan de geloofsovertuiging zelf. Voor mijn vrouw en mij is de hele gang van zaken de aanleiding om ons als vrijwilliger graag te willen ‘bemoeien’ met de vormgeving van de sociale context van de (toekomstige) bewoners van het complex. En dat wordt op prijs gesteld!

Onafhankelijk van een ieders geloofsovertuiging is de manier waarop de zusters van de Karmelietessen hun roeping vormgeven, wat ons betreft een inspirerend voorbeeld hoe burgers hun maatschappelijke verantwoordelijkheid met passie en overtuiging uitoefenen.

Mijn vrouw en ik zijn blij en gelukkig dat Tineke kan en mag wonen in het zorgcomplex Casa Carmeli van de zusters Karmelietessen in Vogelenzang!